دیدبان جهانی حقوق‌بشر از رهبران طالبان خواسته‌است تا در پیوند به «جنایت و آزارواذیت جنسیتی» در برابر زنان و دختران، پاسخگو باشند.
این نهاد در حالی از اِعمال محدودیت‌ها در برابر زنان و دختران در کشور نگرانی کرده‌است که هم‌اکنون، چهار زن‌معترض در زندان طالبان به‌سر می‌برند.
شماری از زنان‌معترض، با راه‌اندازی کارزار تازه، خواهان رهایی فوری زندانیان زن شده‌اند. هم‌زمان با این، برخی دیگر از فعالان‌حقوق زن در شهر فرانکفورت آلمان، با برپایی چادر تحصن، خواهان به‌رسمیت‌شناسی آپارتاید جنسیتی یا جداسازی و تبیعض جنسیتی در برابر زنان و دختران، در افغانستان شده‌اند.
در ادامه‌ی نگرانی‌ها از وضعیت بد حقوق‌بشری در کشور؛ به‌ویژه محدودیت‌ها در برابر زنان و دختران، دیده‌بان جهانی حقوق‌بشر نیز با نگرانی از این محدودیت‌های سخت‌گیرانه، از رهبران طالبان خواسته است؛ تا در برابر «جنایت و آزارواذیت جنسیتی» در افغانستان، پاسخگو باشند.
دیده‌بان جهانی حقوق بشر می‌گوید: «از نظارت و آزارواذیت تا عدم دست‌رسی به آموزش، میلیون‌ها دختر و زن در افغانستان را از حقوق خود محروم ساخته است. رهبران طالبان باید در قبال جنایت، آزار و اذیت جنسیتی پاسخگو باشند.»
این نگرانی‌ها در حالی مطرح می‌شوند که در حال حاضر، چهار زن‌معترض؛ هر یک ندا پروانی با همسر و کودک چهارساله‌اش، از دو-نیم ماه به‌این‌سو، ژولیا پارسی با پسر بزرگ‌ش از دو ماه به‌این‌سو، منیژه صدیقی از یک‌ماه به این‌سو و پریسا آزاده، از یک‌هفته به این‌سو در زندان طالبان به‌سر می‌برند.
آمارها نشان می‌‌دهند که در فاصله‌ی کم‌تر از سه‌ماه، چهار زن‌معترض از سوی طالبان پی‌هم بازداشت شده‌اند. از طرف دیگر، رسول‌پارسی از استادان دانشگاه نیز، بیش از هشت ماه می‌شود در بند طالبان است.
ترنم سعیدی، فعال حقوق‌زن می‌گوید: «اگر بانوی برای گرفتن حق خود و رسیدن به عدالت اعتراضی انجام داده، از سوی طالبان دست‌گیر شده و تحت بدترین شکنجه‌ها، از آنان اعترافات اجباری گرفتند و به قید ضمانت‌های سنگین، آنان را رها می‌‌کنند.»
شماری از زنان‌معترض نیز در ادامه‌ی انتقادها و اعتراض‌ها به این چنین بازداشت‌های طالبان، در یک «کارزار» تازه، خواهان رهایی فوری زنان‌معترض و دیگر فعالان حقوق‌بشری و مدنی از زندان‌های طالبان استند.
در بخشی از کارزار اعتراضی شبکه‌ی مشارکت سیاسی زنان افغانستان گفته شده: «ما خواهان آزادی هم‌رزمان خود هستیم؛ از جمله نداپروانی، ژولیاپارسی، منیژه صدیقی و پریسا آزاده.»
یکی از زنان معترض می‌گوید: «پیام ما زنان‌معترض این است که هیچ‌گاهی با دهشت‌افگنی، وحشت، کشتار و شکنجه‌ی زنان‌معترض و زندانی ساختن آنان، صدای عدالت‌خواهی ما را خاموش نمی‌توانند.»
با اِعمال محدودیت‌های طالبان در برابر زنان و دختران کشور که حقوق کار، آموزش و گشت‌وگذار آنان را شامل می‌شوند، نگرانی‌های جدی از اِعمال اپارتاید جنسیتی یا تبعیض و جداسازی جنسیتی در افغانستان، مطرح شده و کارشناسان ملل‌متحد نیز گفته‌اند که ممکن وضعیت موجود در افغانستان، به عنوان «اپارتاید جنسیتی» طبقه‌بندی شود.
در این میان، برخی از فعالان حقوق‌زن نیز با برپایی چادر تحصن در شهر فرانکفورت آلمان، خواهان به‌رسمیت‌شناسی «اپارتاید جنسیتی» در کشور شده‌اند.
