شماری از باشندگان قریه‌ی سیاه‌آب، در ولسوالی زنده‌جان هرات می‌گویند که تا اکنون از سوی نهادهای مددرسان کمک‌های بسنده دریافت نکرده‌اند.
باشندگان این روستا می‌گویند که فصل سرما در ولسوالی زنده‌جان آغاز شده است و آنان، شب‌ها و روزهای شان را زیر خیمه‌ها می گذرانند. از طرفی‌هم، باشندگان سیاه‌آب تاکید می‌ورزند که به خوراک‌وپوشاک نیاز جدی دارند.
ماه‌گل ۵۶ ساله که ۱۲ عضو خانواده‌اش را در روستای سیاه‌آب ولسوالی زنده‌جان از دست داد، می‌گوید که تا اکنون برای باشندگان این روستا، کمک‌های بسنده‌ی صورت نگرفته است. او نگران است که نواده‌هایش بدون پوشاک زمستانی، شب‌وروزهای شان را سپری می‌کنند.
او می‌گوید: «برای ما چوب نمانده. دوازده نفر از خانواده‌ی ما تلف شدند. کودکان ما با پای لچ به مدرسه می‌روند. از شما می‌خواهیم کمکی برای ما شود.»
نبود خدمات بهداشتی از نگرانی‌های دیگر این روستانشینان است.
شمس‌الدین، باشنده‌ی ولسوالی زنده‌جان می‌گوید: «بمبه (پُمپ) آب نداریم. خدمات بهداشتی نداریم. چیزهای مورد نیاز را نداریم. داخل یک خیمه‌ی خالی زندگی می کنیم.»
باشندگان روستای سیاه‌آب ولسوالی زنده‌جان هرات، خواهان سرپناه همیشگی استند.
محمد امین باشنده‌ی ولسوالی زنده‌جان می‌گوید: «خواسته‌ی ما این است که برای هر خانواده، خانه جور شود؛ تا بتوانیم زندگی کنیم. در خیمه زندگی کردن، مشکل است. نمی‌توانیم این‌جا بمانیم.»
روستای سیاه‌آب در شمال ولسوالی زنده‌جان، یکی از بخش‌های است که در زمین‌لرزه‌ی پسین، به ویرانه مبدل گشت؛ روستای که گفته می‌شود در آن، ۱۵۷ تن کشته و حدود ۴۰۰ تن دیگر، زخمی شده‌اند.
