برخی از دکانداران در این کوچه می‌گویند؛ در نخست، مساله‌ی قرنطینه و کرونا و حال تحول سیاسی، سبب رکود پنجاه درصدی درآمد روزانه‌ی آنان شده است؛ اما این کوچه هنوز هم روایت‌های قشنگی خودش را دارد. برخلاف دیگر بخش‌های کابل که سرود ممنوع است. پرندگان در این کوچه سرود سر می‌دهند. مردم هم از برای خریدوفروش و شنیدن سرود پرندگان، به کوچه «کاه-فروشی» می‌روند.
کوچه‌ی «کاه-فروشی»، کوچه‌ی در دل شهر کهنه‌ی کابل که پل وصل میان کابل قدیم و کابل ام‌روزی است.
شاید از کم‌تر بخش‌های کابل باشد که از جنگ‌های داخلی و آتش و باروت جنگ در امان مانده است. هنوز پرنده‌های قشنگ در سایه‌ی محدودیت‌های طالبان، بر سازوسرود این‌جا نغمه‌سرایی می‌کنند.
بر بنیاد روایت‌های تاریخی، قدامت کوچه‌ی کاه-فروشی و نام‌گذاری آن، به حاکمیت تیمورشاه درانی بر می‌گردد. روزگاری این کوچه‌ی مزدحم، محل نگه‌داری حیوانات و خریدوفروش «کاه و علف» بود.
نجیب‌الله، دکان‌دار این محل می‌گوید: «قیمتی‌ترین پرنده، کفتر (کبوتر) و کَنری است. هر کدام پنج هزار، شش هزار افغانی قیمت دارند. کفتر (کبوتر) تا چهل‌هزار و پنجاه هزار قیمت دارد.»
چرخه‌ی اقتصادی هنوز این‌جا در چرخش است. هر چند که بیماری کرونا، حالا هم تحول سیاسی و آمدن طالبان، از سرعت این چرخش کاسته است.
بسم‌الله، دکان‌دار می‌گوید: «قرنطین شد. کرونا بود. بازارها خیلی ضعیف شد. بسیار زیاد، حالا تقریباً دو سال دیگر؛ یعنی چهار سال می‌شود. بازارها خیلی ضعیف شده است. بسیار زیاد ضعیف شده است.»
دوستی‌ها این‌جا رنگ عجیبی دارند. چنان‌که گویا برای طوطی قشنگی که این‌جا است، کسانی از کاکه‌‌‌گی‌ها و ایستادگی‌ها به‌قول کابلیان «عیاران قدیم» این کوچه، روایت کرده باشند که چنان بی‌خیال روی دستی نشسته است.
روزهای جمعه، عبور و مرور مردم به این کوچه بیش‌تر می‌شود. کسانی در میان نغمه‌سرایی پرندگان، سرگرم قصه‌های خودمانی می‌شوند و برخی هم، به نظاره و خریدوفروش می‌آیند.
داروی یونانی یا همان طب سنتی، رستورانت‌های قشنگ، ظرف‌های سفالی و حیوانات قشنگ؛ چون خرگوش‌های سفید که رنگ صلح و امید را در ذهن تداعی می‌کنند، از جاذبه‌های دیگر این کوچه است که مردم را برای آمدن به این‌جا فرا می‌خوانند.
ولی‌الله عطایی، دکان‌دار می‌گوید: «روغن شرشم است. زغر است. زیتون است. بنگ‌دانه است. کنجد است؛ برای پای دردی، برای چرب کردن مو، برای زردی، برای کمردردی و خوردن، از ما می‌برند.»
با این‌همه، کوچه‌ی «کاه-فروشی» برای یک شمار شاید بخش تاریخ شده باشد. اما چنان‌که دیده می‌شود، نسلی تلاش دارد؛ تا روایت‌ها، هویت فرهنگی و کاروبار در این‌جا برای سال‌های سال، هم‌چنان پر رنگ و زنده باشد.
