با کاهش کمک نهادهای مدد رسان در افغانستان، بسیاری از خانواده‌های نادار باچالش‌های فراوانی دست و پنجه نرم می‌کنند.
در جوزجان یک مرد و زن که نابینا زندگی می‌کنند که مسئولیت چهار کودک را نیز دارند. آنها می‌گویند که اگر کمک نهادهای مدد رسان به آنان قطع شود، چیزی برای خوردن نخواهند داشت.
آنها درحالی که نگران رسیدن فصل سرما هستند؛ می‌گویند که مسئولان محلی طالبان در جوزجان دست آنان را از دریافت کمک‌ها قطع کرده‌اند و در دو سال گذشته آنها تنها یکبار کمک به دست آورده‌اند.
زهرا؛ باشنده جوزجان و مادر این خانواده گفت: «اگر قوم و شناس خودشان باشد به آنها کمک‌ها را توزیع می‌کنند. وقتی ما می‌رویم می‌گویند کارت کم است و روی ما سیاست می‌کنند.»
جمیله یکی از دختران این خانواده می‌گوید: «پدر و مادر من هر دو نابینا هستند و ما از حکومت (طالبان) تقاضا داریم ما را کمک کنند.»
نگرانی‌ها از بدتر شدن اوضاع اقتصادی شهروندان کشور و کاهش کمک نهادهای مددرسان در حالی افزایش یافته که نبود شفافیت در توزیع این کمک‌ها از گذشته‌های دور همچون یک معضل پا برجا بوده است.
جمعه خان پدر نابینای این خانواده می‌گوید: «من نابینا هستم و ۹۰ سال سن دارم. کار کردن نمی‌توانم. هیچ‌کس ما را یاد نمی‌کند و هیچ کمکی به ما نرسیده است.»
انیسه؛ باشنده جوزجان گفت: «توزیع کمک‌های بشر دوستانه عادلانه نیست و براساس خویش و قوم داده می‌شود و به کسانی که فقیر و نادار هستند نمی‌رسد.»
سازمان جهانی غذا که در نخست به ۱۳ میلیون شهروند نیازمند افغانستان کمک می‌کرد به علت کمبود بودجه در ماه اپریل کمک‌هایش را به ۵ میلیون تن کاهش داد و به تازگی در ماه سپتامبر تصمیم گرفت که از این میان کمک‌هایش را به ۲ میلیون تن دیگر نیز قطع کند.
اکنون که فصل سرما نزدیک است، کاهش این کمک‌ها معضل جدی نیازمندان در افغانستان دانسته می‌شود.
