شماری از زنان صنعت کار در جوزجان از نبود بازار مناسب برای فرآورده های شان انتقاد می‌کنند.
این زنان می گویند که با گسترش فقر، مردم کمتر علاقمند خرید صنایع دستی هستند و از همین رو است که بازار های خرید و فروش آنان کمرنگ شده است.
پس از آن که طالبان محدودیت ها را بر زنان و دختران در افغانستان افزایش داد و آنان از رفتن به مکتب ها و دانشگاه‌ها محروم شدند، برخی از این زنان به ساخت صنایع دستی رو آورده اند.
صنعت قالین بافی، مهره دوزی، کلاه دوزی، و گلدوزی از صنایع دستی استند که شماری از زنان در جوزجان در این بخش ها فعالیت دارند.
حکیمه یکی از زنان صنعت کار در جوزجان است که بافنده گی می‌کند و مسوولیت خانواده ۸ نفری را بدوش دارد، اما نبود بازارها یکی از مشکلات عمده در برابر کار و بار اش است.
او میگوید: «من بافندگی میکنم، اما بازارش خوب نیست. از دولت (طالبان) خواهش میکنم که برای ما زمینه ای مساعد کنند تا ما بتوانیم محصولات مان را به فروش برسانیم».
این زنان صنعت کار می گویند که با گسترش فقر و تنگدستی در کشور علاقمندان خرید صنایع دستی به گونه چشم گیری کاهش یافته است.
مرحبا، یک خانم صنعت کار دیگر میگوید: «میخواهیم که صنایع دستی مان رشد پیدا کند تا به بازار عرضه کنیم. از حکومت (طالبان) خواهش مان این است که نمایشگاه ها ایجاد کنند».
صنایع دستی در جوزجان از گذشته های دور بدینسو شهرت داشته است و زنان در این بخش سرگرم کار بوده اند. اما در دو سال پسین گفته شده است که در نبود کار و آموزش، زنان بیشتری به این صنعت رو آورده اند.
برخی از این زنان می گویند که برای فرار از مشکلات روحی و روانی به کار در این صنعت رو آورده اند.
