نماینده سازمان ملل متحد می‌گوید که دیوان بین‌المللی کیفری باید طالبان را به جرم جنایت علیه بشریت به دلیل محرومیت از تحصیل دختران محاکمه کند.
فرستاده ویژه سازمان ملل در امور آموزش جهانی گفت که دادگاه کیفری بین‌المللی باید رهبران طالبان را به دلیل انکار تحصیل و اشتغال به دختران و زنان افغانستان به جرم جنایت علیه بشریت محاکمه کند.
گوردون براون روز سه‌شنبه در یک کنفرانس مطبوعاتی مجازی سازمان ملل به مناسبت دومین سالگرد تسلط طالبان بر افغانستان گفت که حاکمان این کشور مسئول «فحش‌آمیزترین، بدترین و غیرقابل دفاع‌ترین نقض حقوق زنان و دختران در جهان امروز هستند.»
نخست وزیر سابق بریتانیا گفت که او یک نظر حقوقی را برای کریم خان دادستان دیوان کیفری بین‌المللی ارسال کرده است که نشان می‌دهد انکار تحصیل و اشتغال «تبعیض جنسیتی است که باید به عنوان جنایت علیه بشریت تلقی شود و باید توسط دادگاه کیفری بین‌المللی تحت تعقیب قرار گیرد.»
طالبان در اوت ۲۰۲۱ در هفته‌های پایانی خروج نیروهای ایالات متحده و ناتو پس از ۲۰ سال جنگ، قدرت را به دست گرفتند.
همانطور که در زمان حکومت قبلی خود بر افغانستان از سال ۱۹۹۶ تا ۲۰۰۱ انجام دادند، طالبان به تدریج تفسیر خشن خود از قوانین اسلامی یا شریعت را مجدداً تحمیل کردند و دختران را از مکتب فراتر از صنف ششم و زنان را از بیشتر مشاغل، فضاهای عمومی و ورزشگاه‌ها منع کردند و اخیراً سالن‌های زیبایی را تعطیل کردند.
براون از کشورهای بزرگ مسلمان خواست تا هیاتی از روحانیون را به شهر قندهار در جنوب افغانستان به خانه هیبت‌الله آخوندزاده، رهبر عالی طالبان بفرستند تا این موضوع را مطرح کنند که ممنوعیت تحصیل و اشتغال زنان «هیچ مبنایی در قرآن یا دین اسلام ندارد» و صدای خود را بلند کنید.
او در ادامه خاطرنشان کرد: «در درون رژیم شکافی وجود دارد» با بسیاری از افراد در وزارت معارف و اطراف دولت در پایتخت کابل که خواهان احیای حقوق دختران برای تحصیل هستند و من معتقدم که روحانیون قندهار قاطعانه در برابر آن ایستاده‌اند و در واقع به صدور دستورالعمل ادامه می‌دهند.
ذبیح‌الله مجاهد، سخنگوی ارشد طالبان در مصاحبه با آسوشیتدپرس اواخر روز دوشنبه در کابل سئوالاتی در مورد محدودیت‌های دختران و زنان را کنار گذاشت و گفت که وضعیت موجود باقی خواهد ماند.
او همچنین گفت که طالبان حکومت خود بر افغانستان را بی‌پایان می‌دانند که مشروعیت را از قوانین اسلامی می‌گیرد و با هیچ تهدید مهمی مواجه نیست.
براون گفت که باید به طالبان گفته شود که اگر دوباره به دختران اجازه داده شود به مکاتب متوسطه و دانشگاه بروند، کمک‌های آموزشی به افغانستان که پس از اعلام ممنوعیت ها قطع شده بود، بازگردانده می‌شود.
وی همچنین خواستار نظارت و گزارش تخلفات و نقض حقوق زنان و دختران، تحریم‌ها علیه کسانی که مستقیماً در این ممنوعیت‌ها از جمله توسط ایالات متحده آمریکا و انگلیس مسئول هستند و آزادی افرادی که به دلیل دفاع از حقوق زنان و دختران زندانی هستند، شد.
براون گفت که ۵۴ فرمان از ۸۰ فرمان صادر شده توسط طالبان به صراحت زنان و دختران را هدف قرار داده و حقوق آنها را از بین می‌برد که اخیراً آنها را از شرکت در امتحانات دانشگاه و بازدید از اماکن عمومی از جمله گورستان‌ها برای ادای احترام به عزیزان منع کرده است.
او اعلام کرد که سازمان ملل متحد و سایر سازمان‌ها از آموزش اینترنتی برای دختران حمایت کرده و از مدارس زیرزمینی و همچنین آموزش برای دختران افغانستان که مجبور به ترک کشور هستند و برای رفتن به مدرسه نیاز به کمک دارند، حمایت خواهند کرد.
او گفت: «جامعه بین‌المللی باید نشان دهد که علیرغم ممنوعیت‌های دولت افغانستان، آموزش می‌تواند به مردم افغانستان راه یابد.»
براون گفت که تعدادی از سازمان‌ها از مکاتب زیرزمینی حمایت می‌کنند و در چند هفته اخیر ابتکار جدیدی برای ارائه برنامه‌های درسی از طریق تلفن‌های همراه که در افغانستان رایج است، وجود دارد.
فرستاده ویژه سازمان ملل در امور آموزش جهانی درباره جزئیات نگرانی‌های مربوط به ایمنی دانش‌آموزان و معلمان صحبت نمی‌کند، «اما شکی نیست که دختران هنوز در حال تلاش برای یادگیری هستند و گاهی اوقات برای اینکه بتوانند این کار را انجام دهند، ریسک زیادی می‌کنند.»
براون گفت که در طول ۲۰ سالی که طالبان از قدرت خارج شده بودند، ۶ میلیون دختر تحصیل کردند و پزشک، وکیل، قاضی، اعضای پارلمان و وزیر کابینه شدند.
او در ادامه خاطرنشان کرد که امروز ۲.۵ میلیون دختر از تحصیل محروم هستند و ۳ میلیون نفر دیگر نیز در چند سال آینده تحصیلات ابتدایی را ترک خواهند کرد، «بنابراین ما استعدادهای یک نسل کامل را از دست می‌دهیم.»
براون خواستار اقدام و فشار جهانی نه فقط حرف؛ بلکه برای متقاعد کردن طالبان برای احیای حقوق زنان و دختران شد.
او گفت: «ما در دو سال گذشته به اندازه کافی کار نکرده‌ایم. من نمی‌خواهم یک‌سال دیگر بگذرد که دختران در افغانستان و زنان آنجا احساس کنند که ناتوان هستند زیرا ما به اندازه کافی برای حمایت از آنها کار انجام نداده‌ایم.»
