با گذشت بیشتر از یک هفته از بسته شدن آرایشگاه‌های زنانه؛ شماری از زنان آرایشگر می‌گویند که با ُسرنوشتی ناروشن روبرو شده‌اند.
شماری از زنان آرایشگر درحالی که سردرگمی و غم در چشم‌هایشان پیداست به خبرنگار تلویزیون آمو می‌گویند که در نبود کار و درآمد، نگران تامین مصارف خانواده‌هایشان هستند.
مژده نیازی دانشجوی دانشکده اقتصاد بود که طالبان دروازه دانشگاه را به روی او بست.
او سپس به آرایشگری روی آورد، اما حالا طالبان شغلش را هم از او گرفته‌اند؛ مژده در حالی که اشک می‌ریزد گفت: «در این روزها که آرایشگاه‌ها بسته شده است من ۱۰ افغانی هم درآمد نداشته‌ام. ما وقتی درآمد داشته باشیم می‌توانیم از خانواده خود هم حمایت کنیم.»
مژده می‌گوید که طالبان به او اجازه نداده‌اند که وسایل آرایشی‌ا‌ش را از سالن بیرون کند.
اما مژده در این درد تنها نیست. عزیزه قاسمی که ۱۸ سال تجربه کار با نهادهای جهانی و دولتی را داشت، پس از حاکمیت طالبان به آرایشگری روی آورده بود و از این راه هزینه خانواده پنج نفری‌اش را تامین می‌کرد.
او می‌گوید: «در این ده روز من بی سرنوشت شده ام و هیچ راهی به ذهنم نمی‌رسد که از طریق آن برای هزینه‌های خانواده‌ام پولی در بیاورم.»
با بسته شدن آرایشگاه‌های زنانه از سوی طالبان، ۱۲ هزار تجارت از میان رفت و دست بیش از ۶۰ هزار زن از کار کوتاه شد .
در همین حال زنان آرایشگر از جامعه جهانی به دلیل فشار نیاوردن بر طالبان به دلیل بی‌توجهی به حقوق زنان به شدت انتقاد می‌کنند.
