یار محمد ۶۵ ساله دارد و می‌گوید که ۳۶ سال است در ولسوالی سرکانوی کنر، سرگرم آهنگری است.
او که نیمی از عمر خود را آهنگری کرده هر روز صبح با دستان چروکیده ساعت‌ها با آتش دست در گریبان است.
آهنگری او زبان زد همه است. چنانکه باشندگان ولسوالی‌های دیگر نیز برای ساخت وسایل‌شان نزد یارمحمد می‌آیند.
یارمحمد، آهنگر می‌گوید: «تبر جور می‌کردم، داس جور می‌کردم، هر چیزی که کشاورزان کار داشتن جور می‌کردم و آنها استفاده می‌کردند.»
او در طول این سال‌ها آهنگری را به ده‌ها تن دیگر نیز آموزش داده است.
یارمحمد می‌گوید که در طول این سال‌ها از کار با آتش خسته شده، اما ناداری و وضعیت بد اقتصادی او را وادار کرده است که هم چنان به این کار ادامه دهد.
اسرایل، پسر یارمحمد گفت: «در کابل دکان داشتم، ریش پدرم سفید شده و آمده‌ام تا همرایش کمک کنم.»
وسایلی را که یارمحمد می‌سازد، افزون بر کنر به ولایت‌های دیگر نیز صادر می‌شود.
جمال ناصر، باشنده کنر می‌گوید: «این چیزها که ساخته می‌شود هم محکم هستند و هم ارزان، مردم به ولایت‌های دیگر هم آنها را می‌برند.»
آهنگری تنها کاری است که یارمحمد با استفاده از آن می‌تواند هزینه خانواده‌اش را فراهم کند.
او می‌گوید که اگر چند روز از این کار دست بردارد، دیگر نانی برای خوردن نخواهد داشت.
سازمان جهانی خوراک به تازگی اعلام کرده است که نزدیک به ۲۹ میلیون تن از شهروندان افغانستان به غذای بسنده و مناسب دسترسی ندارند.
