امروز دوم اسد، هفتمین سالیاد حمله هراس‌افگنانه به جنبش روشنایی در دهمزنگ کابل است.
در هفت‌سالگی این رویداد خونین، برخی از اعتراض‌کنندگان جنبش روشنایی می‌گویند، هرچند جنبش روشنایی نشان داد که راه رسیدن به عدالت دادخواهی است، اما باوجود قربانی‌های مردم، هنوز هم ولایت‌های مرکزی افغانستان محروم هستند.
اعتراض جنبش روشنایی هفت سال پیش با تبعیض‌آمیز خواندن تصمیم دولت پیشین برای تغییر مسیر انتقال برق وارداتی ترکمنستان از خط بامیان به خط سالنگ، شکل گرفت، اما این اعتراض مردمی در منطقه دهمزنگ کابل هدف حمله هراس‌افگنانه قرار گرفت.
اصغر سروش، هفت سال پیش پس از صدای مهیب انفجار، خودش را در میان خاک و خون دید. او درحالی که چشم به کمک دیگران بسته بود، اما تکه‌های بدن ده‌ها معترض دیگر در چهار اطرافش، سروش را بی حال ساخت.
او حالا به دور از کابل از میراث بر‌جای مانده از آن روز برای امروز و فردا می‌گوید.
اصغر سروش از اعتراض‌کنندگان جنبش روشنایی می‌گوید: «آنها (شرکت کنندگان در مراسم) خواستار عدالت، برابری، برادری و نفی تبعیض و نابرابری بودیم که به جاده آمدیم. اما از سوی حلقاتی معلوم‌الحال حکومتی و غیرحکومتی و گروه‌های جهل،تبعیض و ستم به قتل رسیدند.»
امروز در هفت ساله‌گی اعتراض جنبش روشنایی و حمله هراس‌افگنانه به این اعتراض مردمی، برخی دیگر از معترضان می‌گویند، جنبش روشنایی ثابت کرد که بهترین مسیر دست‌یابی به عدالت، دادخواهی است.
احد فقیری از اعتراض‌کنندگان جنبش روشنایی در این باره گفت: «این اعتراضات مسیر دادخواهی و رسیدن به عدالت را باز تعریف کرد و به ما یاد داد که راه رسیدن به عدالت می‌تواند، حرکت‌های مدنی و دادخواهی باشد. نه‌خشونت، نه‌تفنگ و نه‌گلوله.»
اعتراض جنبش روشنایی پس از آن شکل گرفت که کابینه دولت پیشین در ۱۰ ثور سال ۱۳۹۵ برای تغییر مسیر انتقال برق وارداتی ۵۰۰ کیلوولت ترکمنستان به افغانستان از خط بامیان به خط سالنگ، تصمیم گرفت.
جنبش روشنایی اما این تصمیم را تبعیض‌آمیز خواند و اعتراض‌های مردمی در چتر جنبش روشنایی شکل گرفت.
بهنود بهنود از اعتراض‌کنندگان جنبش‌روشنایی معتقد است: «یک؛ دیدگاه رسیستیک (تبارگرایانه) حاکم در دولت آقای غنی و دوم، معامله سران جنبش روشنایی سبب شد مردم با وجود پرداختن این همه هزینه انسانی به عدالت نرسند.»
در ادامه واکنش‌ها به هفتمین سالیاد حمله هراس‌افگنانه به جنبش روشنایی، محمد محقق از چهره‌های سیاسی در صفحات اجتماعی خود نوشته است که رویداد دوم اسد بخشی از خشونت‌ها در برابر مردم عدالت‌خواه بود.
محمد محقق، رهبر حزب وحدت اسلامی افغانستان در ادامه تصریح کرد: «دوم اسد سالروز به خون کشیده شدن صدها نفر از دانشجویان و استادان در یک حرکت مدنی در کابل به دست دشمنان عدالت و برادری در نقطه دهمزنگ٫ یاد آور سریالی از خشونت‌ها علیه مردم عدالت‌خواه ما است که گاهی در مسجد، گاهی در آموزشگاه،گاهی در مکتب و زمانی هم در تجمعات مدنی بی‌رحمانه هدف قرار گرفته اند.»
یکی از اهداف مهم جنبش روشنایی شکستن مرز محرومیت‌ها در ولایت‌های مرکزی بود. محرومیت‌هایی که برای برداشته شدن آن مردم این ولایت‌ها در میان آتش انفجار و دود باروت صدای عدالت سر دادند.
فریبا هاشمی، باشنده بامیان می‌گوید: «ما در محرومیت‌هایی قرار داریم که متاسفانه در حال حاضر پس از بیست سال کارکرد جمهوریت هنوز هم مکتب برای تحصیل دختران و پسران وجود ندارد و معلم وجود ندارد.»
هفت‌سال پیش به دنبال حمله انتحاری به جنبش روشنایی در دهمزنگ کابل، وزارت داخله حکومت پیشین اعلام کرد که در این رویداد ۸۰ تن جان باختند و ۲۳۱ تن دیگر زخمی شدند. گروه داعش مسوولیت این رویداد هراس‌افگنانه را به دوش گرفت.
اما در پیوند به این حمله انتقادها و اتهام‌های به نشانی دولت پیشین و هم‌چنان طالبان نیز مطرح شده بود.
