به تازگی کاروان‌هایی که از پاکستان به شمال افغانستان به ویژه تخار و کندز منتقل شده‌اند موضوعی که نگرانی‌هایی را به همراه داشته است.
باشندگان در شمال کشور هر روز گواه رسیدن شمار افراد بیش‌تر به ولسوالی‌های این ولایت هستند.
شماری از افراد که همراه با این کاروان‌ها به تخار می‌آیند، می‌گویند که ناگواری وضعیت پاکستان سبب آمدن شان به شمال افغانستان شده است.
نصیر یکی ازین افراد است و می‌گوید: «از پاکستان آمده‌ایم. تقریبن ۲۰ خانواده استیم که دوستان استیم. وضعیت پاکستان بسیار خراب است. از مجبوری و ناگزیری آمده‌ایم.»
اما جنبش ملی افغانستان بر این باور است که طالبان در یک تفاهم با پاکستان می‌کوشند تا اعضای تحریک طالبان پاکستانی و خانواده‌هایشان را در شمال افغانستان جابه‌جا کنند.
آنچه که به باور حزب جنبش ملی آغازگر تنش قومی برای سال‌های طولانی در شمال افغانستان خواهد بود.
بشیر احمد ته‌ینج؛ عضو حزب جنبش ملی افغانستان می‌گوید: «جابه‌جایی وزیرستانی‌ها در شمال افغانستان؛ شروع یک ماجرا، شروع یک بدبختی، شروع یک تضاد قومی برای سال‌های طولانی خواهد بود. امیدوار استیم که جامعه بین‌المللی و سایر شرکای سرنوشت افغانستان در این مورد بی تفاوت نبوده باشند.»
حزب ملی آزادی به رهبری رحمت‌الله نبیل هم گفته که انتقال جنگجویان تحریک طالبان پاکستانی به شمال، شمال شرق و شمال غرب افغانستان در چارچوب یک برنامه استخباراتی منطقه‌ای و فرامنطقه‌ای صورت می‌گیرد.
در بخشی از این اعلامیه حزب ملی آزادی آمده است: «هدف آن تبدیل کردن شمال افغانستان به وزیرستان جدید، صدور هراس‌افگنی و انتقال گروه‌های هراس‌افگن به کشورهای آسیای میانه، دامن زدن به جنگ‌های نیابتی و تغییر بافت جمعیتی مردم است.»
این حزب از تمامی نیروهای سیاسی، اجتماعی و نظامی خواسته که در برابر این روند با شکل‌دهی جبهه متحد میهنی دست به مبارزه مشترک بزنند.
اما آیا انتقال اعضای تحریک طالبان پاکستان به شمال افغانستان در توافق بین طالبان و اسلام‌آباد صورت گرفته است؟
جابجایی اعضای تحریک طالبان پاکستانی به شمال افغانستان پس از آن آفتابی شد که اسلام‌آباد پیشنهاد طالبان برای مذاکره با تی‌تی‌پی را رد کرد.
ترکان افغانستان هم از این جابجایی خشمگین استند و در نامه‌ای به دبیر کل سازمان ملل نوشته‌اند: «پناه دادن به یک گروه هراس افگن زیر نام مهاجران از سوی طالبان، افغانستان را به لانه هراس‌افگنی مبدل خواهد ساخته و نیازمند اقدام‌های بازدارنده است.»
