در گوشه‌ای از شهر غزنی، شماری از دکان‌داران مصروف فروش اجناس قدیمی و صنایع دستی هم‌چون زیورآلات، یخن‌ها و دامن‌های دست‌دوزی برای لباس‌های افغانی، کوزه‌های قدیمی و بعضی از لوازم عتیقه‌ی دیگر استند.
آنها می‌گویند که در سال‌های گذشته، بازار گرمی داشتند و خریداران، این اجناس را هم در داخل و هم برای بردن به خارج از کشور خریداری می‌کردند؛ اما پس از سقوط جمهوریت بازار آنها کساد شده و فروش شان کاهش یافته‌است.
حاجی غلام محمد، یکی از فروشندگان اجناس قدیمی در شهر غزنی است، او می‌گوید: «در گذشته مردم توجه زیادی به این صنایع دستی و زیورآلات قدیمی داشتند؛ اما حالا علاقه‌ی مردم نسبت به این اجناس کمتر شده‌است و ما فروش چندانی نداریم.»
او با اشاره به اینکه مشکلات اقتصادی، توان خرید اجناس عتیقه را از مردم گرفته‌است، افزود: «این اجناس قدیمی از ارزش بسیاری برخوردار است. بیش‌تر این صنایع دستی و زیورآلات قدیمی را از مناطق دور دست و ولسوالی‌های ولایت غزنی خریداری می‌کنیم.»
غلام محمد با بیان اینکه زنان در ولسوالی‌های غزنی با دست‌دوزی لباس‌ها، بخشی از هزینه‌ی زندگی شان را تامین می‌کنند، گفت: «بسیاری از این زنان، سرپرست خانواده‌های خود هستند و دوخت این لباس‌ها تنها منبع درآمدِ آنها است.»
فضل‌الرحمان، یکی از دکان‌داران دیگر صنایع دستی و زیورآلات قدیمی در شهر غزنی می‌گوید که کار شان رونق گذشته را ندارد و فروش آنها کاهش چشم‌گیری داشته‌است.
او تاکید کرد که مردم بیش‌تر اجناس صنایع دستی را می‌پسندند؛ چون صنایع دستی از ارزش ویژه‌ای برخورد است و بیش‌تر دوام می‌کند .
این باشنده‌ی غزنی که در دکان کوچک خود زیورآلات قدیمی و صنایع دستی می‌فروشد، می‌گوید: «بیش‌تر این اجناس در ساخت و دیزاین لباس‌های افغانی به کار می‌رود و بیش‌ترین طرف‌دار را دارد.»
اجناسی که عتیقه فروشان شهر غزنی در دکان‌های خود دارند، بیش‌تر از روستاهای اطراف به شهر آورده شده و فروخته می‌شوند. هر کدام از این اشیا قصه‌هایی در دل خود دارند؛ قصه‌هایی که ریشه در دل تاریخ دارند.
