یک قاضی زن که می خواهد نامی از او گرفته نشود، میگوید پروندهای مربوط به یک عضو طالبان را در حکومت پیشین، فیصله کرده بود وحکم چند سال زندان را برای او صادر کرده بود، اکنون که طالبان در افغانستان تسلط دارند و تمامی زندانیان از زندان آزاد شدند این گروه در جستجوی او استند.
او گفت: «اکنون آن شخص که از افراد کلیدی این گروه است در تلاش است تا مرا پیدا کند شماره تماسم را تبدیل کردهام همیشه موقعیتم را تغییر میدهم زندگی من واکثریت قاضیان که در کشور باقی مانده است سخت زیر تهدید قرار دارد. »
یک منبع که در حکومت پیشین در دادگاه عالی کار می کرد می گوید در حدود ۵۲۴ زن در چهارچوب این نهاد در حکومت پیشین کار می کردند، که ۲۸۶ تن شأن قاضیان بودند.
به گفته این منبع، بیشتر این قاضیان در یک و نیم سال گذشته افغانستان را ترک کرده اند و شمار اندکی از آنان در کشور مانده اند.
یک سارنوال دادگاه عالی که میخواهد با نام شکریه شناخته شود ، به آمو گفت از ترس طالبان به یکی از ولسوالیهای کابل پناه برده است و پنهانی زندگی می کند.
او می گوید که پس از برگشت طالبان به قدرت چند بار با همکارانش برای ادامه کار به دادگاه عالی مراجعه کردهاند؛ اما با برخورد خشونت بار طالبان روبرو شدهاند.
این کارمند پیشین دادگاه عالی گفت«هر بار که مراجعه کردیم، برایمان واضح گفتند شما زنان فاسد هستید، ما نیازی برای شما نداریم. یکبار یکی از افراد طالبان نزدیک دروازه ورودی ستره محکمه مرا با سیم خاردار زدد. پایم به شدت زخم برداشت. چندین بار از سوی طالبان تهدید شدم. به حوزه هفت یکبار جلب شدم .»
شکریه میافزاید که تنها نان آور خانواده هشت نفریاش بود و اکنون بیکار است و با چالشهای زیاد اقتصادی رو به رو است.
شکریه می گوید که در یکونیم سال گذشته با فروش لوازم خانه و جواهراتش زندگی اش را به پیش برده است، او گفت« آخرین طلای که داشتم، چلهی زمان نامزدیام بود که ۹ هزار افغانی فروختم، دو روز پیش دو دانه کمپل خود را هم فروختم تا مواد خوراکی بخرم.»
شکریه که فارغ التحصیل رشتهی حقوق است میگوید که با تحمل دشواریهای زیادی تحصیلاش را به پایان رسانده بود، اما حالا آرزوهای که برای خود و فرزندانش داشت نابود شده اند شدهاند.
این زن همچنان میگوید زنانی که در ادارات دولت پیشین کار می کردند و اکنون خانه نشین شده اند ازسوی طالبان تنخواه می گیرند. اما طالبان به کارمندان زن دادگاهها تنخواه نمی دهند وآنان در بیسرنوشتی به سر میبرند.
یک مقام پیشین دادگاه عالی می گوید که بیشتر قاضیان و سارنوالان این نهاد پس از سقوط حکومت پیشین به بیرون از افغانستان انتقال داده شده اند شماراندکی از آنان که در افغانستان باقی ماندهاند پرونده های پناهندگی شان زیر کار است. اما کارمندان اداری دادگاهها که در کابل و ولایتها هستند همه بی سرنوشتاند و با مشکلات زیادی رو به رو هستند.
شفیقه یکی از بانوان دیگری است که حدود ۱۰ سال به عنوان کارمند اداری در بخشهای مختلف دادگاه ابتدایی کابل کار می کرد.
او نیز میگوید پس از این که اطلاع یافتند که دیگر اجازه کار را ندارند، بهگونهی دسته جمعی به دادگاه مراجعه کردهاند« .یک روز دسته جمعی حدود ۳۰ تن از کارمندان زن به دادگاه عالی مراجعه کردیم و خواستار ادامه کارمان شدیم. از سوی طالبان برایمان واضح گفته شد که شما مستحق معاش نیستید و اداره ستره محکمه به هیچ خانمی نیاز ندارد»
شفیقه در یک خانه کرایی زندگی میکند و میگوید که چند ماه است نتوانسته کرایهی خانه و پول برق اش را بپردازد و اکنون برق خانه اش را قطع کرده اند.
شفیقه می گوید سرمای شدید زمستان و ناداری زندگی او و کودکانش را تهدید میکند.
« مواد خوراکی هیچ وجود ندارد.چندین بار از دوستانم قرض گرفتهام، اما از پرداختش عاجز شدهام ، شوهرم دیسک کمر دارد، کار کرده نمیتواند. یگان شبها گرسنه میخوابیم. زندگیمان نوعی از مرگ تدریجی است، از زندگی خسته شدهایم بعضی اوقات وضعیت کودکانم را که میبینم باخود میگویم کاش مرده بودم تا شاهد این حالت نمی بودم.»
شفیقه همچنان میافزاید که چندین بار با همکارانش به دفتر یوناما درکابل مراجعه کرده است، اما هیچ کمکی با وی صورت نگرفته است.
او میگوید که افسردگی گرفته است و از نهادهای مددرسان میخواهد تا حداقل در این فصل سرما مواد غذایی برایشان کمک کنند.
عالیه نام مستعار یکی دیگر از کارمندان زن دادگاه عالی است.
او هفت سال در این اداره کار کرده و مدت زیادی معاون اداری دادستان کُل بوده است.
«از اینکه حس میکنم محتاج هستم بزرگترین دردیست که تجربه میکنم. چون من تحت هر شرایطی کار میکردم، از درآمدی که داشتم خرسند بودم؛ چون نیازهایم را تاجای مرفوع میکرد. شوهرم نیز شغلش را از دست داده و حالا شغل آزاد را اختیار کرده، اما درآمدی که او به دست میآورد، کافی نیست»
عالیه میگوید که آینده ناروشن او و خانوادهاش سبب شده تا کنترل روی اعصابش را از دست بدهد و به مشکلات روحی مبتلا شده است.
او میافزاید که تنها آرزویش این است تا به شغلش برگردد و دخترش به مکتب برود: «فقر، گرسنگی سرنوشت نامعلوم و اینکه دخترک معصومم دگر نمیتواند درس بخواند، مرا آزرده میکند»
او میگوید؛ ادارهای که کار میکرده قضایای مجرمین در آن بررسی و فیصله میشد، از اینرو خود را در امنیت حس نمیکند.
او میگوید که بیم دارد تا به شوهر و فرزندانش آسیبی برسد.
شماری از کارمندان دادگاه عالی می گویند که زیر تهدید آن زندانیانی هستند که پس از تسلط طالبان به افغانستان آزاد شده اند و در پی انتقام جویی از این کارمندان استند.
پس از تحولات اخیر که زندانیان به جرمهای مختلف زندانی شده بودند و پروندههای آنان در دادستانها فیصله شده بود، اکنون این مجرمان که شمار زیاد آنان وابسته به گروه طالبان است، به تهدیدی برای کارمندان پیشین دادگاه عالی مبدل شدهاند.
این کارمندان میگویند که از ترس این افراد خانه های شان را ترک گفتهاند.
پس از سقوط نظام پیشین، طالبان زنان را از کار و تحصیل منع کردند. زنان اجازه رفتن به تفریحگاه ها، ورزشگاه ها، رستورانتها و حمام ها را ندارند.
