با آن‌که هوا تاریک شده است اما زنی دست فروش در جاده‌ای در نزدیک روضه مبارک می‌کوشد کراچی‌اش را به آن‌سوی جاده حرکت دهد.
دست‌فروشی در افغانستان یک کار مردانه است اما بی بی حوای ۵۹ ساله باشنده شهر مزار شریف از دو اسل بدینسو کراچی دارد و روز ها در شهر سبزی فروشی می کند.
همسر بی بی حوا بیمار است و توان کار کردن ندارد، بی بی حوا به تنهایی مسولیت خرچ شش فرزند و همسرش را دارد.
بی بی حوا دو پسر و چهار دختر دارد، پسر بزرگ بی بی حوا از دو سال بدینسو ناپدید شده است و پسر دومش نیز با مشکلات روانی رو به رو است و توان صحبت کردن ندارد.
بی بی حوا می گوید که با تسلط طالبان کمتر زنان تا تاریکی شب در جاده ها کار می کنند اما او مجبور است و نان آور خانواده اش است.
همسر بی بی حوا که روز ها در خانه نشسته است میگوید که از افسران بازنشسته وزارت امور داخله است و تا هنگامی که حکومت پیشین سقوط نکرده بود، حقوق بازنشسته گی اش را می گرفت و زندگی بهتری داشتند اما پس از تسلط طالبان برایش حقوق بازدنشته گی پرداخت نشده است.
بی بی حوا می گوید که پول زیادی ندارد تا بتواند با آن بهتر کار کند. او چندین بار برای داشتن یک «غرفه فروشندگی» در مندوی شهر به ریاست شهر داری طالبان درخواست داده است اما درخواست هایش رد شده اند.
بی بی حوا میگوید : «ریاست شهر داری نه تنها به من غرفه کاری نداد حتا کراچی مرا هم گرفت تا اینکه من حتا به خانه ریس شهر داری رفتم و توانستم کراچی خود را بگیرم.»
با افزایش فقر و بیکاری در کشور روز به روز تعداد زنان دست فروش در شهر مزار شریف افزوده می شود.
این زنان می گویند که یجای مشخص برای دست فروشان در شهر وجود ندارد و بار ها طالبان مانع کار آنها شده اند.
بی بی حوا می گوید: «اگر در داخل مندوی بروم من یک سیاه سر استم چهار طرف کراچی های زیاد میشود مجبور استم که ایستاده شوم یا بیرون شوم.»
بی بی حوا روزانه حدود ۲۵۰ تا ۳۰۰ افغانی در آمد دارد چیزی که برای تهیه مصرف اولیه زندگی خانواده اش کافی نیست.
این درحالی است که اداره‌ی هماهنگی کمک‌های بشردوستانه‌ی سازمان ملل متحد (اوچا) در گزارش تازه‌اش از بحران بشری در افغانستان خبر داده‌است.
در گزارشی که از سوی این نهاد پخش شده آمده‌است که وضعیت ۹۷ درصد جمعیت افغانستان ناگوار است و ۲۰ میلیون از این جمعیت با گرسنگی حاد دست‌وپنجه نرم می‌کنند.
