با بازگشت دوباره‌ی طالبان به قدرت، دروازه‌ی مکتب‌ها، مراکز آموزشی و دانشگاه‌ها به روی دختران بسته شد و اکنون انستیتوت‌های بهداشتی خصوصی، تنها مراکز فعال برای آموزش دختران در ولایت بدخشان است.
شماری از دانش‌جویان دختر که در این انستیتوت‌های خصوصی در بدخشان دانش‌جو استند، می‌گویند که این انستیتوت‌های خصوصی، خواب‌گاه‌های معیاری ندارند.
انستیتوت علوم صحی پامیر نیز یکی از انستیتوت‌هایی است که دختران در آن مصروف آموزش استند.
دانش‌جویان این انستیتیوت می‌گویند که آنها فصل زمستان را با ده‌ها مشکل سپری می‌کنند. شماری از این دانش‌جویان که از ولسوالی‌های دور دست بدخشان استند، از مشکلات خود در فصل زمستان می‌گویند.
شکرماه و نجیبه دو خواهری هستند که از ولسوالی واخان به شهر فیض‌آباد آمده‌اند و در این خواب‌گاه زندگی می‌کنند.
آنها می‌گویند: «ما از خانواده‌ی فقیر هستیم، پدرم وظیفه ندارد؛ اما به خاطر اینکه ما درس بخوانیم، از طریق مال‌داری و فروش نهال و محصول باغ، هزینه‌ی ما را پیدا می‌کند. اینجا اتاق ما نم دارد؛ اما به دلیل مشکلات اقتصادی نمی‌توانیم از اینجا برویم.»
نبود آب و برق و اتاق‌های مرطوب این خواب‌گاه سبب شده است که دانش‌جویان دختر با مشکلات زیادی روبه‌رو شوند.
لاله بیگم، مدیر این خواب‌گاه که از ولسوالی درواز برای تحصیل به اینجا آمده‌است، می‌گوید: «من قابلگی می‌خوانم و همچنان به عنوان مدیر این دختران فعالیت می‌کنم. چندین بار از این وضعیت دشوار شکایت کردم؛ اما هیچ کسی به ما توجه نکرد.»
این خواب‌گاه ۸۰ دانش‌جوی دختر دارد که به دلیل سرمای هوا اکنون به ۷۰ تن کاهش یافته‌است.
فروزانه باشنده‌ی ولسوالی جرم در این باره گفت: «به دلیل نبود مواد سوخت، دختران شب بی‌خبر بوت‌های هم دیگر را می‌سوزانند و به دلیل بی‌آبی یک ماه است که لباس‌های خود را نشُسته‌ایم. سقف اتاق‌ها سوراخ است و ما مجبوریم در اتاق‌هایی که رطوبت دارد، زندگی کنیم.»
فرح‌ناز که به گفته‌ی خودش با هزار امید و آرزو از شغنان به فیض‌آباد آمده‌است، می‌گوید: “فکر نمی‌کردم که بتوانم در چنین جایی زندگی کنم. ما ۲۰۰۰ افغانی تنها کرایه‌ی اتاق می‌دهیم، پول برق جدا و از نان و آب هم جدا. در این زمستان سرد بخاری و البسه‌ی درست نداریم.”
در بدخشان سه خواب‌گاه برای دانش‌جویان دختر وجود دارد که به دستور اداره‌ی طالبان تنها خواب‌گاه پامیر که خصوصی است، به روی دانش‌جویان مسافر باز است.
دانش‌جویانی که در این خواب‌گاه زندگی می‌کنند، در حالی که خانواده‌های شان شرایط اقتصادی خوبی ندارند؛ اما امید برای داشتن آینده‌ی بهتر به آنها انگیزه می‌دهد تا این سختی‌ها را به جان بخرند و درس بخوانند.
