شماری از زنان معترض درگفت‌وگو با آمو می‌گویند که به‌خاطر مبارزه‌های دادخواهانه‌ی شان، امنیت آنها در خطر قرار دارد و زیر پی‌گرد طالبان هستند.
شهلا عارف، یکی از زنان معترض می‌گوید که به‌خاطر مصاحبه‌ی اعتراضی‌اش با یک رسانه خصوصی، زیر پی‌گرد طالبان قرار گرفته و مجبور شده‌است خانه‌اش را ترک کند و به محل دیگری پناه ببرد.
او می‌افزاید: «هدف ما از برگزاری این اعتراضات، گرفتن حق زنان و دختران از طالبان است. اگر طالبان حقوق زنان را برنگردانند، ما خواهان از بین بردن نظام طالبان هستیم.»
بانو عارف می‌گوید که تاکنون چندین بار در جریان راه‌پیمایی‌های دادخواهانه از سوی طالبان، مورد لت‌وکوب قرار گرفته و یک‌بار هم به دلیل جراحت‌هایی که در جریان لت‌وکوبش از سوی طالبان برداشته، راهی بیمارستان شده‌است.
او تأکید می‌کند: «چندین بار به‌گونه‌ی کتبی از سوی طالبان تهدید شده‌ام. من از جامعه‌ی جهانی می‌خواهم تا از حمایت طالبان دست بردارند و فشارهای لازم را براین گروه وارد کنند.»
شهلا عارف با اشاره به دستاوردهای مبارزات زنان افغانستان می‌گوید: «همین که طالبان را به جهانیان به عنوان یک گروه زن ستیز معرفی کنیم، بزرگ‌ترین دستاورد است.»
مرگ و زندان به مراتب بهتر از بردگی است
یکی دیگر از زنان مُعترض که به دلایل امنیتی خواست نامی از وی گرفته نشود، می‌گوید که زنان معترض بیش‌تر از هر زمان دیگری در خطر جدی قرار گرفته‌اند.
این بانوی معترض می‌افزاید که استخبارات طالبان، زنان معترض را زیر پی‌گردِ جدی قرار می‌دهد؛ از این رو بسیاری از زنان محل زندگی خود را ترک کرده‌اند و در وضعیت ناگواری به سر می‌برند.
او ادامه داد: «خودم از بس تحت تعقیب بودم، به مدت دو هفته از تمامی شبکه‌های اجتماعی از جمله واتس‌آپ دوری کرده بودم؛ زیرا پیام‌های هشدارآمیز دریافت می‌کردم. اگر موقعیتم را ترک نمی‌کردم، بازداشت می‌شدم.»
او می‌گوید: «طالبان برای زنان هیچ ارزش قایل نیستند و در پی حذف آنان استند. ما با پذیرفتن خطرات برای اعاده‌ی حقوق انسانی و اساسی زنان مبارزه می‌کنیم. من می‌دانم راهی را که برگزیده‌ام، آخرش یا به کشته شدن یا هم به زندانی شدن من می‌انجامد؛ اما من تعهد کرده‌ام که تا آخرین لحظه‌ی زندگی از مبارزه دست بر نمی‌دارم.»
این فعال حقوق زن در ادامه تأکید کرد: «زیرا سکوت و تسلیم شدن، به معنی پذیرفتن حلقه‌ی بردگی است و از این رو مرگ و زندان، به مراتب بهتر از بردگی است.»
آینده‌ی زنان در افغانستان نگران کننده‌است
یکی دیگر از بانوان معترض که نخواست نامی از او در این گزارش درج شود، نیز می‌گوید که طالبان او را برای چند روز زندانی کرده بودند و در این مدت از سوی افراد این گروه شکنجه‌ی روحی و جسمی شده‌است. او می‌گوید که طالبان در زندان با او برخورد خشنی داشتند و به چشم انسان به او نگاه نمی‌کردند.
وی که با تضمین از زندان طالبان رها شده‌است، می‌گوید که افراد این گروه از او تعهد گرفته‌اند تا آنچه را بر وی در زندان گذشته‌است، مخفی نگه‌دارد؛ در غیر آن هر آنچه بر وی و خانواده‌اش اتفاق بیفتد، مسؤول خودش است.
طالبان از آغاز حاکمیت دوباره‌ی شان در افغانستان، شماری از زنان معترض را بازداشت کرده‌اند. شماری از این زنان پس از رهایی با هیچ رسانه‌ای گفت‌وگو نکرده‌اند. به نقل از نزدیکان شان، طالبان از این زنان تعهد گرفته‌اند تا با هیچ رسانه‌ای گفت‌وگو نکنند.
از این میان ظریفه یعقوبی و فرحت پوپل‌زی که از بند طالبان رها شده‌اند، در مورد رهایی و وضعیت‌شان در زندان با هیچ رسانه‌ای صحبت نکرده‌اند.
در همین حال، شماری از فعالان حقوق زن می‌گویند که طالبان از هنگام بازگشت دوباره‌ی شان به قدرت تا اکنون، زنان را تهدید، لت‌وکوب و بازداشت کرده‌اند.
ترّنم سیّدی، یکی از اعضای رهبری جنبش زنان معترض به آمو می‌گوید که زنان در جریان حاکمیت طالبان همواره با خشونت، بازداشت، نکاح اجباری، محاکم صحرایی و شکنجه روبه‌رو بوده و از تمامی حقوق اساسی و انسانی شان محروم شده‌اند.
او تأکید کرد: «زنان و دختران به‌گونه‌ی سیستماتیک به حاشیه رانده شده‌اند. طالبان تمام سعی شان را می‌کنند تا زنان را به حاشیه کشانده و در کنج خانه زندانی کنند. متأسفانه در این مدت جامعه‌ی جهانی سکوت اختیار کرده و هیچ‌گونه اقدام جدی برعلیه این اعمال جنایت‌کارانه‌ی طالبان نکرده‌اند.»
سیّدی می‌افزاید که از زنان افغانستان در جریان حبس، اعتراف‌های اجباری گرفته شده و سپس در عوضِ ضمانت‌های سنگین از قید رها و متأسفانه اکنون در خانه زندانی هستند. خانم سیّدی تأکید می‌کند که آینده‌ی زنان در افغانستان نگران کننده‌است و بدون دخالت جامعه‌ی جهانی، این بُن‌بست شکسته نخواهد شد.
پس از بازگشت دوباره‌ی طالبان به قدرت، به دلیل سیاست زن ستیزانه‌ی این گروه، تاکنون هیچ کشوری اداره‌ی طالبان به رسمیت نشناخته‌است.
