رضا علی با همسر و چهار فرزندش سال‌ها است که به مواد مخدر معتاد هستند. آنها از باشندگان اصلی ولایت بامیان اند؛ اما مدت‌هاست که به ولایت غزنی پناه آورده‌اند و در نزدیکی رودخانه‌ی شهر غزنی در یک خیمه زندگی می‌کنند.
رضا علی می‌گوید که ۳۰ سال پیش هنگامی که برای انجام کار به ایران رفته بود، در آنجا معتاد شد. وقتی همسرش بیمار شده بود، برای درمان به او تریاک داد تا دردش آرام شود و آهسته آهسته همه اعضای خانواده‌ی او به استفاده از مواد مخدر روی آوردند.
او در ادامه گفت: «من هفت بار ایران رفتم ، بار اول سال ۱۳۶۹بود و سال ۱۳۷۰ گرفتار این عمل شدم و تا امروز ادامه دارد. ۲۳ سال می‌شود که خانم من معتاد شده‌است و مدت پنج سال می‌شود که چهار فرزندم نیز معتاد شده‌اند.»
رضا علی می‌گوید که وی و خانواده‌اش از پودر و شیشه استفاده می‌کنند و مواد را از شهر خریداری می‌نمایند. او می‌افزاید که خودش و خانواده‌اش، توانایی درمان خود را ندارند و کسی به سراغ شان نیامده تا آنها را برای درمان به شفاخانه ببرد.
او گفت: «ما از پودر و شیشه استفاده می‌کنیم. همین‌جا ۴۰۰ الی۵۰۰ نفر استند که مواد می‌آرند و ما از آنها می‌خریم.»
این مرد و خانواده‌اش هزینه‌های زندگی خود را از راه گدایی تأمین و برای سوخت، کاغذ و پلاستیک را از جاده‌ها جمع‌آوری می‌کنند .آنها در هوای سرد زمستان در زیر خیمه به سر می‌برند و از اداره‌ی طالبان می‌خواهند که به آنان کمک نماید.
درحالی که هشت ماه از صدور فرمان هبت‌الله آخندزاده رهبر طالبان درباره ممنوعیت کشت کوکنار، استعمال، انتقال، خرید و فروش، واردات و صادرات آن را در سراسر کشور می‌گذرد، اما همچنان گزارش‌هایی درباره قاچاق و توزیع مواد مخدر در کشور وجود دارد.
شماری از باشندگان در ولایت گوناگون افغانستان به این باور اند که گفته‌ها و نشر آگهی‌نامه‌های طالبان برای ممنوع کردن کشت مواد مخدر در حد یک سخن است و تمام افراد این گروه معامله‌ی این مواد را انجام می‌دهند.
