شماری از قالین فروشان شهر شبرغان با اشاره به کم‌رنگ بودن بازار قالین‌های وطنی می‌گویند؛ با آنکه قالین‌های وطنی با ظرافت و دشواری زیاد بافته می‌شود؛ اما واردات قالین‌های خارجی و بی‌توجهی اداره‌ی طالبان به بازار، فروش آنان را زیرِ تأثیر قرار داده‌است.
این قالین‌بافان به تلویزیون آمو می‌گویند که پس از روی‌کار آمدن دوباره‌ی طالبان، بازاری را که در آن قالین‌های شان را خرید و فروش می‌کردند، از سوی این گروه به منظور بازسازی تخریب شد و حالا جای مناسبی برای خرید و فروش قالین‌های شان ندارند.
اکنون این قالین فروشان در مناطق گوناگون شهر شبرغان دکان باز کرده‌اند.
فعالان بازار قالین وطنی چه می‌گویند؟
قالین‌بافان و قالین فروشان همچنان از نبود مرکز پروسس قالین شکایت کرده و می‌گویند که با زحمات زیاد، این قالین‌ها را می‌بافند؛ اما حاصل دست‌رنج آنان به پاکستان صادر می‌شود و آن کشور پس از پروسس، این قالین‌ها را به نام خودش به کشورهای اروپایی صادر می‌کند.
حاجی نجیب‌الله، یک‌تن از قالین فروشان جوزجان، دکان قالین‌های وطنی‌اش را بسته کرده و حالا قالین خارجی به فروش می‌رساند.
او که از ۳۰ سال بدین‌سو قالین فروشی می‌کند، از نبود بازار قالین‌های وطنی نگران است و دلیل بسته کردن دکان قالین فروشی‌اش را نبود بازار مناسب می‌داند.
نجیب‌الله می‌گوید: «مشکلات ما قالین‌بافان و قالین فروشان بسیار زیاد است، دولت (اداره‌ی طالبان) توجه نمی‌کند. قالین‌های وطنی بازار ندارد. جای مناسبی برای خرید و فروش هم نداریم و هر کس در هر طرف یک دکان دارد؛ چون بعد از آمدن طالبان، بنابر لزوم‌دید آن‌ها بازار قالین فروشی تخریب گردید.»
عبدالرحیم، یکی دیگر از قالین‌بافان جوزجان می‌گوید که مسؤولیت خانواده‌ی ۱۰ نفری را به عهده دارد؛ اما حالا بازار مناسبی برای فروش قالین‌های خود ندارد.
او به خبرنگار تلویزیون آمو گفت: «برای هر متر قالین ۱۵۰۰ افغانی به بافندگان می‌دهم و آنان پس از بافتن، قالین را تحویل می‌دهند. پس از بسته‌بندی قالین‌های بافته شده را به پاکستان صادر می‌کنیم؛ ولی قالین‌هایی را که به زحمت می‌بافیم، به نام پاکستان به بازارهای جهانی صادر می‌شود.»
قالین، یکی از صنایع دستی مردم شمال در کشور محسوب می‌شود و سال‌ها است باشندگان سمت شمال، به ویژه آقچه و مناطق ترکمن‌نشین جوزجان، مصروف بافت این قالین‌ها هستند که از شهرت زیادی در بازارهای جهانی برخوردار است.
۵۰ سال پای کارگاهِ قالین‌بافی
حاجی محمد ۸۰ ساله، یکی از قالین‌بافان جوزجان می‌گوید که بیش از ۵۰ سال است که در ولسوالی خواجه دوکوه ولایت جوزجان قالین‌بافی می‌کند.
وی علاوه می‌کند که بیشتر از یک‌سال است که قالین‌هایش بازار فروش مناسبی ندارد و قالین‌هایی را که می‌بافد، به قیمت ارزان به فروش می‌رساند.
او می‌افزاید که اگر قالین‌های شان در افغانستان پروسس شود، مفاد بیشتری خواهند کرد.
حاجی محمد به تلویزیون آمو می‌گوید: «من با دو عروس و یک دختر خود قالین‌بافی می‌کنم و یک عُمر را در این عرصه گذشتانده‌ام؛ اما حالا روز به روز این صنعت در حال از بین رفتن است. دولت (اداره‌ی طالبان) به زحمات ما قالین فروشان توجه نمی‌کند.»
قالین‌بافان و قالین فروشان از اداره‌ی طالبان می‌خواهند تا بازار قالین‌های وطنی را که با ظرافت زیاد و دشواری بافته می‌شود، رونق دهد و اگر برای این موضوع تلاش نشود، بازار قالین وطنی رکود خواهد کرد.
در همین حال، آمریت صنایع و تجارت طالبان در ولایت جوزجان می‌گوید که واردات کالاهای بی‌کیفیت خارجی، جای قالین‌های وطنی و صنایع دستی را گرفته‌است. آنان می‌گویند که تلاش خواهند کرد تا بازار قالین‌های وطنی را رونق دهند.
قالین‌بافان در جوزجان می‌گویند که اگر آنان مورد پشتیبانی و همکاری قرار گیرند و بازار تولیدات قالین‌های وطنی شان افزایش یابد، می‌توانند قالین با کیفیت را به بازارهای جهان صادر کنند.
