در حالی که بیش از ۴۳۰ روز از محرومیت دخترانِ بالاتر از صنف ششم از رفتن به مکتب می‌گذرد، حالا دخترانی که در صنف ششم درس می‌خوانند، با ترسِ محرومیت از آموزش زندگی می‌کنند.
حنیفه‌ی یازده ساله که دانشآموز صنف ششم است، هنگامی که در باره‌ی پایان یافتن صنف ششم صحبت میکند، بغض گلویش را می‌گیرد و گریه میکند.
حنیفه که سوم نمره‌ی صنف است، با ابراز نگرانی از سرنوشت خود و هم‌صنفی‌هایش در سال آینده‌ی تحصیلی می‌گوید: «به ما اجازه بدهند که مکتب برویم. پارسال که از صنف پنجم به صنف ششم ارتقا کردم، بسیار خوش‌حال بودم که به آرزوهایم نزدیک می‌شوم؛ اما امسال با نزدیک شدن به پایان سال تحصیلی، بسیار جگرخون استم.»
حنیفه، در مورد نگرانی‌های هم‌صنفی‌هایش می‌گوید: «تمام هم‌صنفی‌هایم نگران این هستند که امتحانات سالانه‌ی صنف شش پایان می‌یابد و ترس از این که نتوانند در سال پیشِ رو به صنف هفتم بروند، ناراحت شان میکند. همه دختران می‌خواهند که مکتب‌‌های شان باز شود.»
حنیفه‌ی یازده ساله می‌افزاید که آرزو دارد پزشک شود و به مردم افغانستان کمک کند؛ اما عده‌ای می‌خواهند که دختران را قربانی خواست‌های سیاسی‌شان کنند.
وی علاوه میکند: «از طالبان می‌خواهم که دختران را قربانی رفتارهای سیاسی نکنند و اجازه دهند که درس بخوانیم و آینده‌ی روشن داشته باشیم.»
این دانشآموز صنف ششم با اشاره به اینکه دختران همه حجاب می‌پوشند؛ ولی طالبان باز هم آنان را از آموزش محروم ساخته‌‌اند، به این باور است که اگر دروازه‌ی مکتب‌ها به‌روی تمامی دختران باز نشود، وی و دوستانش مجبور خواهند شد که با رؤیاهای شان که همانا ادامه‌ی آموزش است، خداحافظی کنند.
پس از آن‌که طالبان در ۱۵ اگست ۲۰۲۱ میلادی دوباره بر افغانستان تسلط یافتند، محدودیت‌های سختی را بر زنان و دختران در افغانستان وضع کردند و از آن جمله به دختران بالاتر از صنف ششم اجازه‌ی رفتن به مکتب را ندادند.
