نداشتن مکتب درست وکم‌بود آموزگار در ولسوالی بگرامی ولایت کابل، شکایت باشندگان این ساحه را برانگیخته‌است. ساکنان این منطقه، از نبود ساختمان مناسب برای مکتب در این ولسوالی ابراز نگرانی می‌کنند.
آنان می‌گویند که شش سال می‌شود یک مکتب در این ولسوالی زیر نظر وزارت معارف فعالیت دارد؛ اما هیچ‌گونه توجهی به این مکتب از سوی اداره‌ی طالبان انجام نشده و کودکان در این ولسوالی، در دکان‌ها درس می‌خوانند.
از هر دانش‌آموز ۱۰ افغانی می‌گیریم
صالح محمد کاکر، سرآموزگار مکتب ولسوالی بگرامی کابل می‌گوید: «این مکتب، به‌نام سناتور جنت‌گل خان یاد می‌شود و در ولسوالی بگرامی کابل موقعیت دارد. این مکتب در سال ۱۳۹۶ هجری-خورشیدی تأسیس شده و ثبت معارف است و از صنف اول تا ششم دانش‌آموز دارد.»
او ادامه داد که این مکتب حالا ساختمان ندارد و دانش‌آموزان مجبور هستند که در دکان‌ها درس بخوانند. کم‌بود آموزگار، کم‌بود کتاب، قلم، کتاب‌چه و دیگر لوازم آموزشی، از مشکلات این دانش‌آموزان است.
کاکر گفت: «برای این دکان‌های بی‌دروازه و کلکین، ماهانه ۴ هزار افغانی کرایه پرداخت می‌کنیم و به همین خاطر مجبور هستیم که از هر شاگرد ۱۰ افغانی جمع‌آوری کنیم.»
وی افزود: «شمار دانش‌آموزان این مکتب به ۵۸۳ نفر می‌رسد که ۲۸۱ تن آن‌ها پسر و ۳۰۲ تن آن‌ها دختر هستند و دارای ۱۴ صنف درسی است.»
وی علاوه کرد که این مکتب ۱۰ آموزگار دارد که دو آموزگار رسمی و ۸ آموزگار دیگر به پشتیبانی مؤسسه‌ی wcc به گونه‌ی قراردادی با این مکتب همکاری دارند؛ ولی اکنون این مؤسسه‌ی خارجی قراردادش تمام شده و معلوم نیست که دیگر با این مکتب همکاری می کند یا نه.
احمد عابد، باشنده‌ی دیگر این ولسوالی می‌گوید که دانش‌آموزان این مکتب با وضعیت دشواری روبه‌رو هستند و حالا که هوا سرد شده، درس خواندن در این دکان‌ها دشوار است.
مردم محل می‌گویند که تا کنون از سوی وزارت معارف هیچ‌گونه توجهی برای رفع این مشکل انجام نشده‌است.
از سقوط نظام جمهوری و روی‌کار آمدن اداره‌ی طالبان در کشور بیش‌تر از یک‌سال می‌گذرد. در این مدت دانش‌آموزان دختر بالاتر از صنف ششم از رفتن به مکتب محروم شده‌اند.
هر چند پسران از ادامه‌ی آموزش محروم نشده‌اند؛ اما می‌گویند که کیفیت آموزش در دوره‌ی نظام جمهوری، غنیمت بسیار بزرگی بوده‌است. به باور آنان، برخی از مکتب‌های دولتی زیر حاکمیت طالبان تنها به‌نام مکتب مسما اند؛ درحالی‌که از داشتن حدِ اقل امکانات محروم اند.
کم‌بود کتاب، کم‌بود آموزگار، حضور آموزگاران بی‌تجربه و فراهم نبودن زمینه‌ی آموزش، از دشواری‌هایی است که دانش‌آموزان پسر به آن اشاره می‌کنند.
