حلبیسازان در شهر کابل از کمرنگ بودن بازار صتعت حلبیسازی شکایت کرده و میگویند که فروش اشیای حلبی در بیشتر از یکسال پسین، بهگونهی کم پیشینه کاهش یافته تا حدی که آنها قادر به پرداخت کرایهی دکانهای شان نیستند.
کوچهی حلبیسازان در کابل محلی است که حلبیسازان وسایل گوناگون، به ویژه بخاریها را از آهن چادر در آنجا میسازند.
ذبیحالله، یکی از حلبیسازان در شهر کابل میگوید که از ۳۵ سال به اینسو، مصروف این حرفه است و مسیرهای همچون شاگردی، استادی و دکانداری را پیمودهاست.
او میگوید که پس از رویکار آمدن طالبان، از رهگذر کارو بار، فروش و حتا شمار شاگردان صدمه دیدهاست و حالا خودش تنها کار میکند؛ چون توانایی پرداخت تنخواه به شاگردانش را ندارد.
ذبیحالله گفت: «سالهای قبل، در سه ماه زمستان حتا تا ۳۰۰ هزار افغانی عایدات داشتیم؛ اما حالا تمام اجناس ما مانده و به فروش نمیرسد. همانقدر کار میکنیم که زنده بمانیم.»
فریدون، یکی دیگر از حلبیسازان میگوید که فقط همانقدر کار میکند تا کرایهی دکان و مصارف مواد و شاگردان را پوره کند.
وی پرداخت مالیه را یکی از مشکلات موجود در برابرش بیان کرده و میگوید: «در پهلوی این که کار و بار نیست، ما مشکل مالیهدهی دکانها را داریم که باید در زمان تعیین شده، مالیه را به حکومت (اداره) طالبان بپردازیم.»
در همین حال، شماری از باشندگان کابل میگویند که با وجود چالشهای موجود اقتصادی، بهای بخاریها و وسایل دیگر که از سوی حلبیسازان ساخته میشود، بلند است و مردم توان خرید آنها را ندارند.
آگاهان اقتصادی، علت عمدهی رکود کار و بار کسبهکاران را در کشور، تحریمهای وضع شده و انزوای جهانی افغاستان میدانند.
آصف ننگ، آگاه اقتصادی میگوید: «افغانستان، کشور وادارتی است و در آن تولید ملی وجود ندارد و اتکای بالایی بر تولیدات خارجی وجود دارد. در همین حال، قدرت خرید کم شده و کسبهکاران از ناحیههای مختلف صدمه میبینند.»
این نگرانیها در حالی است که به باور صنعتکاران، از اثر جنگ و ناامنیها و نیز تحولات پسین در کشور، دشواریهای اقتصادی آنان چند برابر افزایش یافتهاست و کارو بارشان به صفر رسیدهاست.
تنها حلبیسازان نیستند که از نرخ بالای مالیات در کشور شکایت دارند؛ بلکه گرفتن مالیات بالا از سوی طالبان نیز باعث اعتراض صاحبان مشاغل مختلف شدهاست؛ اما طالبان سعی دارند با اخذ مالیات بیشتر، مشکلات مالی ادارهی خود را حل کنند.