با گذشت هر روز، شمار کودکانی که به انجام کارهای شاق مجبور می‌شوند، افزایش می‌یابد. این کودکان همه‌ای شان شاگردان مکتب بودند و حالا به‌دلیل مشکلات اقتصادی، مجبور به ترک مکتب و انجام کارهای شاق شده‌اند.
عبدالمصور ۱۲ ساله و رنج زندگی
از میان صدها کودک بدخشانی که این روزها از بام تا شام در خیابان‌های شهر فیض‌آباد ولایت بدخشان برای پیدا کردن نان، کار شاق می‌کنند، یکی هم عبدالمصور است.
او ۱۲ سال سن دارد و می‌گوید که تا صنف هفتم درس خوانده‌است؛ اما از یک‌سال به این‌سو، به‌دلیل مشکلات مالی، مکتب را رها کرده و در گوشه‌ای از شهر فیض‌آباد کفاشی می‌کند.
عبدالمصور با عُمر کمی که دارد، مسؤولیت یک خانواده‌ی هفت نفری را به‌دوش دارد. او به دور از بازی‌های کودکانه، با چهره‌ی معصومانه‌اش برای گردش چرخِ اقتصادی خانواده، همراه با برادراش کفاشی می‌کند.
عبدالمصور می‌گوید: «من و یک برادرم روزانه در شهر بوت رنگ (کفاشی) می‌کنیم، کار و بار هم نیست، روزانه به مشکل ۳۰ الی ۵۰ افغانی پیدا می‌کنیم که آن هم پیسه‌ی دو تا نان خشک و یک قوطی شیر می‌شود و بوت رنگ‌کُن‌ها (کفاشان) زیاد شده‌است.»
این کودک بدخشانی می‌افزاید: «به‌خاطر مشکلات اقتصادی، مکتب را ترک کردم تا صنف هفت خواندم، بعد دیدم که در خانه چیزی برای خوردن نداریم، مجبور شدم مکتب را ترک کنم و در شهر کار بوت رنگ کُنی را (کفاشی) شروع کردم.»
گرانی بهای موادغذایی و ضعف اقتصادی همواره بر وضعیت خانواده‌های بی‌بضاعت سایه افگنده‌است. این نمونه‌ای از ناداری و بیکاری است که کودکان خُردسال در بدخشان، برای یافتن پول یک لقمه نان در خیابان‌ها، از بام تا شام، دست به انجام کارهای شاق می‌زنند.
صدام، کودکی در آرزوی رفتن به‌مکتب
صدام، یکی دیگر از کودکان خیابانی در بدخشان است که مصروف کفاشی در شهر فیض‌آباد مرکز این ولایت است.
این کودک ۱۵ ساله می‌گوید: «چهار ماه می‌شود که بوت رنگ می‌کنم، کار و غریبی هم نیست. بین ۳۰ تا ۱۰۰ افغانی به‌مشکل کار می‌کنم. بعضی روزها تا نزدیک چاشت هیچ کار نمی‌کنم. اگر هم کار نکنیم، گرسنه می‌مانیم.»
او گفت: «می‌خواهم که درس بخوانم و مثل دیگران در آینده وظیفه‌دار شوم؛ اما چاره‌ای ندارم و مجبور هستم کار کنم.»
شماری از باشندگان ولایت بدخشان با ابراز نگرانی از افزایش کودکان خیابانی می‌گویند که به‌دلیل مشکلات اقتصادی خانواده‌ها، شمار کودکان کارگرِ خیابانی در این ولایت رو به افزایش است.
رفیع‌الله رشیدی، یکی از باشندگان بدخشان می‌گوید: «افزایش فقر و بیکاری، علت افزایش کودکان خیابانی در بدخشان است. بسیاری از کودکانی که ما در خیابان‌ها می‌بینیم، در سن پایین هستند.»
او در ادامه گفت: «اگر نهادهای حمایت کننده‌ی اطفال و مؤسسات کمک کننده توجه نکنند، شمار کودکان خیابانی بیشتر از این افزایش خواهد یافت.»
در حالی که نزدیک به ۱۵ ماه از روی‌کار آمدن طالبان در افغانستان می‌گذرد، دیده می‌شود که نسبت به‌سال‌های گذشته، آمار کودکان خیابانی در بدخشان افزایش یافته‌است.
در همین حال، مسؤولان ریاست کار و امور اجتماعی طالبان در ولایت بدخشان می‌گویند که شمار کودکان کارگرِ خیابانی در سروی که از سوی دفتر اکتید به‌ثبت رسیده است، ۱۷ هزار تن به‌شمول شهر فیض‌آباد و ۱۵ ولسوالی این ولایت می‌باشد.
گفتنی است که مانند کودکان بدخشانی، هزاران کودک زیر سن دیگر در ولایت‌های گوناگون کشور به‌دلیل ناداری، بیکاری و ضعف اقتصادی به‌سرنوشت مشابهی دچار هستند.
این در حالی است که چندی پیش نیز سازمان ملل متحد از وضعیت بد و آینده‌ی نا روشن کودکان خیابانی در افغانستان، ابراز نگرانی کرده بود.
