با آن‌که آمار دقیق از شمار کودکان کارگر در کندز و تخار در شمال‌شرق کشور در دست نیست، اما یک مقام طالبان افزایش در شمار این کودکان را تایید می‌کند و می‌گوید شماری از نهادها وعده همکاری برای کمک به این کودکان را داده اند.
با این حال پس از تحولات سیاسی در کشور و با کاهش چشمگیر کار همزمان با بسته شدن شمار زیادی از کارخانه‌ها و نهادها، این روزها شمار کودکان کارگر در خیابان‌های کندز و تخار بیشتر شده است.
مُطیع الله روحانی، رئیس اطلاعات و فرهنگ طالبان در کندز، می‌گوید: «با توجه به تغییر نظام در کشور، امارت اسلامی (اداره طالبان) برنامه‌هایی را در سطوح مختلف برای اقشار مختلف جامعه روی‌دست دارد. ما در همکاری با نهادهای کمک‌رسان، می‌کوشیم تا خانواده‌های این کودکان را حمایت کنیم.»
شمار این کودکان در جریان حکومت پیشین نیز چشمگیر بود. بر بنیاد آمارهای نظام جمهوریت، بیش از یک‌هزار کودک روی جاده‌های کندز کارهای شاق می‌کردند.
سیف‌الله مبازر، رئیس کار و امور اجتماعی طالبان برای ولایت تخار نیز با تأیید افزایش شمار کودکان خیابانی در تخار، می‌گوید: «تاکنون تنها مؤسسه‌ی یونیسف برای کودکان خیابانی در این ولایت کمک کرده‌است و نهادهای دیگر نیز وعده همکاری داده‌اند.»
روایت کودکان کارگر
بسیاری این کودکان با درآمد کم از کارهای شاق و سختی که انجام می‌دهند، مسوولیت خانواده‌های چندین نفری شان را بر عهده دارند.
خواست آنان فراهم شدن زمینه کار مناسب و آموزش است.
سمیر یکی از این کودکان، در جاده‌های شهر کندز کفش مردم را رنگ می‌کند.
او می‌گوید که مسوولیت یک خانواده ۱۱ نفری بر دوش او و دو تن از برادرانش است.
او می‌افزاید: «من روزانه ۴۰ تا ۵۰ افغانی کار می‌کنم و آن‌هم چند دانه نان خشک می‌شود و بس.»
ده‌ها کودک دیگر مانند سمیر در شهر کندز مصروف انجام کارهای مختلف استند. این کار آنان را از رفتن به مکتب باز داشته است.
در شهر تالقان هم اوضاع تفاوت چندانی با کندز ندارد. کودکان خیابانی در این شهر با انجام کارهای گوناگون، درآمد کمی به‌دست می‌آورند.
یکی از این کودکان معلولیت دارد و چشم‌هایش با دو رنگ متفاوت یعنی «آبی» و «میشی» است، و خودش توانایی حرف زدن را ندارد.
محمد، کودک کارگری که همه‌روزه با این کودک همراه است، درباره‌ی وی می‌گوید: «او با همت بالا در بازار کار می‌کند و روزانه بیشتر از کودکان دیگر، از طریق بوت پالشی (بوت رنگ کردن) پول پیدا می‌کند.»
ابراهیم، یک کودک دیگر، می‌گوید پدرش بیمار است و کار نمی‌کند و ابراهیم و مادرش برای تأمین هزینه‌ی زندگی شان کار می‌کنند.
او می‌افزاید: «از صبح تا شام، برای پیدا کردن پول نان، پلاستیک فروشی می‌کنم.»
باشند‌گان تخار نیز از افزایش کودکان کارگر در تخار ابراز نگرانی می‌کنند و می‌گویند مسؤولان باید برای این کودکان زمینه‌ی آموزش را فراهم کنند و خانواده‌های شان پشتیبانی شوند.
امید، باشنده تخار، می‌گوید: «اگر به وضعیت کودکان کارگر در شهر توجه نشود، از آنان در کارهای مافیایی استفاده خواهد شد.»
بربنیاد گزارش یونیسف یا صندوق حمایت از کودکان سازمان ملل متحد، ۲۴ میلیون تن در افغانستان به‌کمک‌های عاجل بشری نیاز دارند. به گفته این سازمان، ۱۳ میلیون کودک مشمول این افرادِ در معرض گرسنگی استند.
