فدراسیون جهانی صلیب سرخ می‌گوید که اخراج اجباری مهاجران افغانستان از پاکستان «خطر جدی» برای جامعه شکننده این کشور است؛ جامعه که دهه‌ها با درگیری، رویدادهای طبیعی و چالش‌های اقتصادی دست و پنجه نرم کرده است.
در گزارش این سازمان آمده است که دولت پاکستان تخریب شهرک‌های «غیرقانونی» ایجاد شده توسط مهاجران را آغاز کرده که باعث تشدید ترس در میان مهاجران افغانستان شده و پیامدهای این اقدام‌ها منجر به بازگشت قابل توجه مهاجران به کشور شان شده است.
صلیب سرخ می‌گوید که در حال حاضر ۲.۸ میلیون مهاجر افغانستان در پاکستان به سر می‌برند که از این میان، ۱.۴ میلیون تن آنان اسناد قانونی برای اقامت در این کشور ندارند.
در این گزارش آمده است که بر اساس طرح اضطراری بین آژانسی پاکستان، دولت این کشور در مرحله دوم اخراج اجباری مهاجران در نظر دارد تا روزنامه تقریباً ۱۳ هزار تن از طریق گذرگاه تورخم و ۷ هزار مهاجر دیگر از مرز اسپین بولدک به افغانستان برگشت داده شوند که در مجموع حدود ۲۰ هزار عودت‌کننده در روز است.
صلیب سرخ نقاط اصلی ورود مهاجران به افغانستان را گذرگاه تورخم در ولایت ننگرهار و مرز سپین بولدک در ولایت قندهار شناسایی کرده است؛ اما گفته است که ولایات همجوار مانند بدخشان، هلمند، کنر، خوست، پکتیکا، پکتیا، نیمروز و زابل نیز احتمالا تحت تاثیر هجوم مهاجران قرار خواهند گرفت.
این سازمان افزوده است که بازگشت‌کنندگان با سفرهای دشواری روبه‌رو هستند که می‌تواند چندین روز طول بکشد و آنان را در معرض شرایط آب و هوایی سخت، دسترسی محدود به خدمات اولیه بهداشتی و افزایش خطرات حفاظتی قرار دهد.
از طرفی هم این سازمان می‌افزاید، روند ثبت نام مهاجران که توسط طالبان با حمایت سازمان بین‌المللی مهاجرت مدیریت می‌شود، به دلیل تعداد خیره‌کننده افرادی که به گذرگاه‌های مرزی می‌رسند، دچار مشکل شده است. این امر منجر به تأخیر و اقامت طولانی مدت در مراکز ترانزیتی نیز شده که روند ادغام مجدد برای عودت‌کنندگان را پیچیده کرده است.
با این حال فدراسیون بین‌المللی صلیب سرخ می‌گوید که با توجه به نیازهای فوری بشردوستانه به این مهاجران، نیاز فوری به حمایت همه جانبه، از جمله دسترسی به مراقبت‌های پزشکی، سرپناه کافی و لوازم ضروری وجود دارد. این برای رسیدگی به شرایط «وخیم» پیش روی عودت‌کنندگان و کاهش تأثیرات انسانی این جنبش جمعیتی در مقیاس بزرگ بسیار مهم است.
صلیب سرخ در عین حال تاکید می‌کند که تلاش‌های هماهنگ برای اطمینان از ایمنی و رفاه همه افراد دخیل در این روند، ضروری است به‌ویژه با توجه به پویایی در حال تحول این بحران انسانی.
