با وجود پیشرفت صنایع نوین، صنعت سنتی آهنگری همچنان در ولسوالی بلخ ولایت بلخ رونق دارد و آهن‌گران در میان کوره‌های داغ، سرگرم کار هستند.
خبرنگار تلویزیون آمو در این گزارش، با مردی گفتگو کرده است که سه دهه می‌شود سرگرم کار آهنگری است.
در روزگاری که چرخ صنعت نوین با شتاب می‌چرخد، هنوز هم آهنگری، این هنر کهن آتش و فلز، در دل ولسوالی بلخ می‌تپد. مردی که در این گزارش با آن مصاحبه شده است، با سه دهه تجربه در این صنعت با دستانی سوخته از آتش و دلی سرشار از شوق، در میان شراره‌های کوره‌های گداخته، آهن را به ساز زندگی می‌نوازد.
عبداللطیف در گوشه از بازار بالاحصار در ولسوالی بلخ کوره آهنگری دارد. ابزارهای کار کشاورزان، معماران و کارگران، در آتش کوره‌های او مقاوم‌تر و استوارتر ساخته می‌شوند.
عبداللطیف آهن‌گر: «شغل ما آهنگری است. بیل، تیشه و تبر می‌سازیم. ابزارهای کاری مورد نیاز خود را کشاورزان می‌آورند برای ما، ترمیم کرده و ساخته برای شان تسلیم می‌کنیم.»
آهن‌گران در بازار بلخ تاکید دارند ذغال سنگ و آهن مورد نیاز را از شهر مزارشریف تامین می‌کنند. در برخی موارد هم با توجه به درخواست مشتریان، از فولاد نیز برای ساخت ابزارهای که می‌سازند، کار می‌گیرند.
جان محمد آهن‌گر می‌گوید: «قیمت‌ها از چهارصد تا پنج‌صد و حتا یک هزار افغانی هم بیل قیمت دارد. تبر، تیشه می‌سازیم.»
آهنگری پیشینه با تاریخ شیرین در کشور دارد. چنان‌که در گوشه از هر شهر کشور، یا خیابانی یا هم بازاری با نام بازار آهنگری یا خیابان آهن‌گران وجود دارد.
در همین حال آهن‌گران تاکید دارند که برای رشد کاروبار شان باید از آنان حمایت همه‌جانبه صورت گیرد.
