باشندگان ولسوالی ارغنداب ولایت زابل می‌گویند که پس از محدود شدن کمک‌های ایالات متحده، شماری از مرکزهای درمانی در این ولسوالی بسته شده‌اند.
آنان تأکید می‌ورزند که توانایی خرید حتی یک بسته دوا را ندارند، درحالی‌که کودکان‌شان به بیماری‌های جدی مانند سرطان مبتلا هستند.
در این گزارش زندگی دو زن را مرور می‌کنیم که برای نجات کودکان بیمارشان در جستجوی راهی هستند، اما با درهای بسته روبه‌رو شده‌اند.
جمیله، با پنج کودک قدونیم‌قد، شب‌ها و روزهای زمستان را در تاریکی و سرمای شدید سپری می‌کند. او می‌گوید پسر بزرگش که ۱۰ ساله است، به بیماری سرطان مبتلا شده است.
این بانو همچنین می‌گوید که شوهرش پس از اعتیاد به مواد مخدر، او و کودکانش را رها کرده است.
جمیله، باشنده ولسوالی ارغنداب ولایت زابل به آمو گفت: «وضعیت ما بسیار خراب است و هیچ پولی نداریم. داکتر برای عمل پسرم پول خواسته، اما توان پرداخت ندارم. پنج هزار افغانی از یک نفر قرض گرفتم و دو هزار دیگر را از فردی دیگر. وضعیت ما خیلی خراب است و مجبور شده‌ام به گدایی روی بیاورم. پسرم بیمار است و با همین کمک‌ها توانستم خونش را عوض کنم تا کمی سرحال شود.»
با محدود شدن کمک‌های ایالات متحده، در روزهای پسین مرکزهای درمانی نیز در این ولسوالی بسته شده اند.
صنم که مادر چهار کودک است می‌گوید با بسته شدن کلینیک‌ها و مرکزهای صحی رایگان، دیگر توان خرید حتی یک بسته دوا را ندارد.
صنم می‌گوید: «از روزی که کلینیک‌ها بسته شده، وضعیت ما خیلی خراب شده است. توان خرید حتی یک بسته دوا را ندارم. کاملاً ناتوان شده‌ایم، حتی یک بوتل شربت هم نمی‌توانم بخرم. کودکان ما مریض‌اند و از وقتی که کلینیک‌ها بسته شده، مشکلات ما بیشتر شده است. اگر این مراکز باز شوند، حداقل می‌توانیم یک بسته دوا و (اوآراس) بگیریم. با بسته شدن این مؤسسات، هم از درمان محروم شدیم و هم از نان.»
این‌ها نمونه‌های کوچکی از پیامدهای محدود شدن کمک‌های ایالات متحده به افغانستان هستند.
پیش از این، وزارت اقتصاد طالبان اعلام کرده بود که پس از این محدودیت‌ها، فعالیت ۵۰ مؤسسه در افغانستان متوقف شده است.
