برخی بیماران در قندهار می‌گویند، که فقر و بیکاری سبب شده که نتوانند به درمان بیماری‌های خود و خانواده‌های‌شان بپردازند.
نسا دوازده سال سن دارد. به بیماری التهاب جگر مبتلا است. خانواده‌اش به دلیل فقر اقتصادی او را درمان کرده نمی‌تواند.
عبدالغفور، باشنده ولایت قندهار می‌گوید: «دو کودک من بیمار هستند و من هم پولی برای درمان آنان ندارم، که یا آنان را عمل کنم و یا پول درمان‌شان را پرداخت کنم.»
افزون بر خانواده نسا، برخی بیماران دیگر تاکید می‌ورزند که فقر اقتصادی و کم‌بود فرصت‌های کاری سبب شده تا نتوانند بهموقع برای درمان بیماری‌های شان اقدام کنند.
این بیماران و خانواده‌های آنان خواستار دسترسی بهموقع به خدمات بهداشتی و درمانی هستند.
خلیل الله، باشنده قندهار، به آمو گفت: «این دوسیه من را ببینید، از بیماری قلب است، من بیمار هستم و توانای درمان را هم ندارم، ما مردم دربه‌در هستیم، اگر پنجاه افغانی پیدا می‌کنیم همان را مصرف فرزندان خود می‌کنیم.»
عبدالرسول، باشنده قندهار، به آمو گفت: «هیچ پول ندارم، کنار جاده برای کار می‌روم، کار نیست. اگر کاری هم پیدا شود صد و یا دو صد کار می‌کنم و آن هم مصرف خانواده ما می‌شود.»
این روایت‌ها، بخشی از نگرانی‌های مردم است؛ باشندگان روستاها پیوسته از عدم دسترسی به خدمات بهداشتی و درمانی شکایت داشته‌اند.
کیفیت پایین و هزینه بلند خدمات درمانی در کشور به این نگرانی‌ها بیش‌تر افزوده است. در حال‌حاضر، فقر اقتصادی هم‌چون یک چالش جدی در ادامه چالش‌های گذشته افزوده شده است.
