شماری از بیجاشدگان داخلی در شهر هرات از کم‌بود فرصت‌های کسب‌وکار مناسب در این شهر شکایت دارند. آنان می‌گویند که به سختی می‌توانند لقمه نانی برای خانواده‌های شان فراهم کنند.
سمیع‌الله سه سال پیش کابل را به امید بهتر شدن شرایط اقتصادی اش ترک کرد. او به‌هرات آمد تا چرخ اقتصادی زندگی‌اش بهتر از گذشته بچرخد.
سمیع‌الله در گوشه‌ای از شهر هرات، دکان کوچک سوپ فروشی دارد. او می‌گوید از این کاروبار کوچک دست‌کم باید ماهانه ۸ هزار افغانی کرایه خانه و دکان‌ش را بپردازد.
سمیع الله نان‌آور خانواده شش نفری است. او می‌گوید هزینه زندگی بیش‌تر اما عاید کم‌تر شده است.
او به آمو گفت: «سه‌هزارافغانی به همین دکانی که چرخ خود را می‌گذارم کرایه می‌دهم، ۴ هزار افغانی کرایه خانه می‌دهم، یک‌هزار هم پول برق می‌شود، همین ۸ هزار افغانی باید کرایه بدهم، خوب است روز یک‌هزار افغانی کار می‌کنم.»
کمی دور تر از سمیع الله، بشیراحمد نیز تا نیمه‌های شب کنار جاده میوه می‌فروشد تا لقمه نانی برای خانواده‌اش پیدا کند. او باشنده اصلی ولایت غور است؛ برای کاروبار به هرات آمده است.
بشیر احمد می‌گوید: «اگر واقعیت را بپرسید هیچ برای ما نمی‌نماند. از چهار صبح که نماز را می‌خوانیم تا ۸ شب به همین جا جان می‌کنیم. خیلی شب‌ها هم می‌شود که با دست خالی به خانه می‌رویم.»
با این همه؛ منابع محلی در هرات می‌گویند، با برگشت طالبان به قدرت در سه سال اخیر؛ باشندگان بخش‌های دور دست هرات و شهرهای هم‌جوار، به‌دلیل بی‌کاری به شهر هرات آمده‌اند؛ تا بتوانند فرصت کاری برای شان مساعد کنند و هزینه زندگی را فراهم کنند.
اما در شهر هرات هم به‌گفته منابع محلی، بی‌جا شدگان داخلی کاروبار بهتری ندارند.
