ملل متحد در گزارشی گفته است که نزدیک به بیست‌‌و‌یک‌ونیم میلیون زن و دختر در حاکمیت طالبان با فرسایش نظام‌مند حقوق اساسی انسانی خود رو به رو شده‌اند.
بر بنیاد این گزارش، در شرایطی که زنان در افغانستان زیر سایه محدودیت‌های طالبان با نیازهای فوری بشری و حفاظتی روبه‌رو استند، نیاز فوری به پشتیبانی پایدار جامعه جهانی دارند.
با این حال، باگذشت یک هفته از ممنوعیت تازه رهبر طالبان بر آموزش‌ها و تحصیلات طبی زنان، طالبان در این پیوند کاملاً سکوت کرده‌اند.
گفتنی است که سیاست‌های طالبان در بیش از سه سال گذشته، بیش‌تر زنان و دختران را با خط و نشان‌های زیاد که هر روز دایره زندگی برای آنان را تنگ‌تر می‌کند، نشانه گرفته است.
این گزارش ملل متحد می‌گوید در حاکمیت طالبان ۲۱.۴ میلیون زن و دختر در افغانستان با فرسایش نظام‌مند حقوق بنیادی انسانی خود به‌شمول حقوق اجتماعی، اقتصادی و سیاسی روبه‌رو هستند.
این گزارش به محدودیت‌های طالبان به‌شمول ممنوعیت کار و آموزش تا دیگر سیاست‌های تبعیض‌آمیز که زنان را نشانه گرفته، نیز پرداخته است.
در این گزارش آمده است: «از زمان تسلط طالبان در اگست ۲۰۲۱ میلادی، ۲۱.۴ میلیون زن و دختر این کشور با فرسایش نظام‌مند حقوق اساسی انسانی خود از جمله اجتماعی، اقتصادی و سیاسی مواجه شده‌اند. احکامی که از سوی مقام‌های کنونی (طالبان) در سال‌های ۲۰۲۲ و ۲۰۲۳ تحمیل شد، زنان را از مشاغل دولتی، استخدام در سازمان‌های غیردولتی و آژانس‌های سازمان ملل متحد و همچنین تحصیل فراتر از صنف ششم منع کرد و عملیات‌های بشردوستانه در افغانستان را به چالش کشید. در سال ۲۰۲۴، مقام‌های کنونی این احکام را بیش‌تر گسترش داده‌اند.»
در همین حال فاطمه اعتمادی فعال حقوق زن می‌گوید: «ما تلاش خواهیم کرد که این گروه تروریستی را به محکمه بین‌المللی بکشانیم. این حق ما نیست که حق دانایی را از ما سلب کنند و ما را به سوی تاریکی بکشانند.»
تازه‌ترین محدودیت نیز ممنوعیت آموزش‌های طبی برای زنان و دختران به دستور هبت‌الله آخندزاده رهبر طالبان است. با گذشت یک هفته، طالبان به گونه رسمی چیزی نگفته‌اند و در سکوت هستند؛ اما در عمل دَر مرکزهای آموزشی بسته شدند.
بهای سنگین سیاست‌های طالبان را زنان می‌پردازند. مانند ساجده که دانشجوی یک انستیتوت آموزش‌های طبی بود؛ اما اکنون تنها نان‌آور خانواده، تنها روزنه امید خود را نیز از دست داده است.
ساجده الکوزی دانشجوی یکی از انستیتوت‌های علوم طبی می‌گوید: «من نرسنگی می‌خواندم. طالبان انستیتوت ما را بسته کردند. این بسته نمودن دروازه انستیتوت‌ها به معنی نابودی زنان است. من نمی‌دانم که بعد از این چه کنم.»
در حالی رهبر طالبان دَر آخرین دریچه آموزش را برای زنان بست که افغانستان بالاترین میزان مرگ‌ومیر مادران و نوزادان را دارد و یکی از درشت‌ترین دلیل‌های آن، نبود کادر پزشکی کافی در کشور است.
در عین حال زنان در ولایت غور می‌گویند که به دلیل نبود پزشک در محله شان ماه‌ها انتظار می‌کشند تا برای درمان بیماری شان بتوانند به شهر بروند.
نفیسه باشنده غور می‌گوید: «من بسیار مریض هستم و اگر مبلغ پولی هم به دست من می‌آید، باید به داکتر پرداخت کنم، سال‌ها است که با بیماری‌ها دست‌وپنجه نرم می‌کنم.»
شادمان باشنده دیگر غور می‌گوید: «وقتی که ما مریض می‌شویم، مجبور هستیم به شهر برای درمان برویم. باید یک هزار الی هفت صد افغانی کرایه راه را بپردازیم تا بتوانیم نزد داکتر برویم.»
گزارش ملل متحد می‌گوید که از میان ۲۳.۷ میلیون تن که در افغانستان در سال روان نیازمند کمک‌های بشردوستانه بوده‌اند، ۷۷ درصد آنان زنان و کودکان بوده‌اند.
با این حال، طالبان در برابر پیامدهای سیاست‌های شان بر زنان، دست‌کم پس از محدودیت تازه شان پاسخگو نبوده‌اند.
