با سرد شدن هوا، بیماری‌های فصلی در میان شهروندان کشور نیز افزایش یافته است. برخی از پایتخت‌نشینان می‌گویند که به دلیل سردی هوا و آلوده بودن آن، ریزش، ذکام و سرفه در میان بزرگ سالان و کودکان بیشتر شده است و مردم توان درمان آن را ندارند.
از سویی هم برخی از پزشکان تاکید می‌ورزند که بیماری‌های فصلی همه گیر هستند و بیشتر در فصل زمستان افزایش می‌یابند.
عایشه نظری نام دارد ۲۱ ساله است و با بیماری فصلی درگیر شده است. او می‌گوید از یک هفته بدینسو هیچ دارویی برایش اثر نگذاشته است.
عایشه نظری به آمو گفت: «مه مدت یک و نیم هفته است که بیمار هستم. تقریبا دو یا سه بار نزد داکتر مراجعه کردم برای مه سیرم، پیچکاری و دوا داده؛ از آن استفاده می‌کنم/ اما آنقدر خوب نشدیم بخاطری این مریضی نمی‌تانم بیرون بروم به کار خانه‌گی رسیده‌گی کنیم؛ یا به درس هایم برسم.»
شماری از شهروندان کشور دلایلی مبتلا شدن به این بیماری‌ها را تغییر آب و هوا و معیاری نبودن جاده‌ها و کوچه‌های شهر می‌دانند و می‌افزایند که با توجه به افزایش فقر، توان درمان شان را در شفاخانه‌ها ندارند.
شمیلا، باشنده کابل، می‌گوید: «کشور افغانستان سرک‌های معیاری ندارد. کوچه و پس کوچه‌هایش خاک و گرد دارد و این خاک و گرد باعث بیماری می‌شود؛ بنا مردم افغانستان ناگزیر است که باید برای وقایع این به کلینک‌ها و مراکز صحی مراجعه کنند و دوای که تجویز می‌شود قناعت بخش نیست مدوا نمی شود.»
برخی از پزشکان در شفاخانه‌های دولتی به این باور هستند که این بیماری به دلیل همه‌گیر بودن آن، در این فصل سال افزایش می‌یابد.
مجتبی معروف خیل، متخصص امراض داخله عمومی، می‌گوید:«با تغییر مناطق هوای سردسیر که هوا سرد می‌شود؛ این امراض شیوع پیدا می‌کند امراض‌های انفلونزا که نوعیت‌اش در اشخاص پیدا می‌شود ذکام، آب‌ریزیش بینی، جان دردی، تب، بی آشتیا، ضعف عضلات بودجود میاید و در نوعیت نیمکوها سینه و بغل‌ها نزد اطفال پیدا می‌شود.»
شهرام نوری، یک پزشک در این باره به آمو گفت: «شایع ترین امراض در فصل زمستان گلو درد و سردرد، ریزیش و در فصل زمستان این مرض بودجود میآید وقتی که در یک اتاق پنج یا شش نفر می‌باشد و یکی آن بیمار است و به دیگران هم انتقال می‌یابد و ما روزانه در حدود صد نفر در شفاخانه ولایتی دریافت می‌کنیم که میبنیم تمام مرض ها گلو درد و ریزیش یا ذکام می‌باشد.»
به باور برخی از پزشکان و شهروندان کشور، پس از آمدن طالبان دسترسی مردم به ویژه زنان و دختران به ارائه خدمات بهداشتی کاهش یافته و زنان روستایی با کمبود پزشک زن روبه‌رو هستند.
