بازرس ویژه امریکا پنجاه و ششمین گزارش سه ماهه خود را به مجلس نمایندگان ایالات متحده ارائه کرد و در این گزارش وضعیت زنان و بحران بشری در افغانستان را نگران کننده دانست و تاکید کرده است که سرکوب آنان از سوی حکومت طالبان ادامه دارد.
در بخشی از این گزارش آمده است: «حکومت طالبان برای دادن (تامین) حقوق بشر براساس معیارهای جهانی هیچ‌گونه تعهدی نه سپرده است.»
در ادامه این گزارش تاکید شده است که با وجود درخواست‌های امریکا و جامعه جهانی برای رعایت حقوق بشر به ویژه حقوق زنان به نظر می‌رسد که طالبان تقریبا تمامی محدودیت‌های دهه ۹۰ میلادی و حاکمیت نخست شان را بر زنان و دختران تحمیل می‌کنند و آنان در وضعیت بسیار بدی مانند سال‌های دور اول حاکمیت طالبان قرار دارند.
یک مدافع حقوق بشر در کابل می‌گوید که با به قدرت رسیدن طالبان در افغانستان، بانوان از بسیاری از حقوق شان در جامعه محروم شده‌اند و اکنون زیر این حاکمیت مرگ تدریجی را تجربه می‌کنند.
پروانه ابراهیم خیل؛ مدافع حقوق بشر در این باره گفت: «با به قدرت رسیدن طالبان به نحوی حقوق خانم ها سلب شده و بانوان سرکوب شده‌اند. نمونه بزرگ آن خانم‌ها و دختران بالاتر از صنف ششم حق تحصیل ندارند، حق مشارکت سیاسی ندارند یا به اعتراضات آنها گوش داده نمی‌شود و همچنان نقض حقوق بشر در افغانستان جریان دارد.»
یک فعال حقوق زن در پایتخت می‌گوید که مشکل بانوان در افغانستان فراتر از گزارش سیگر است.
مونسه مبارز؛ فعال حقوق زن نیز خاطرنشان کرد: «مشکل افغانستان، تنها مشکل زنان یا بسته ماندن مکاتب نیست. مشکل فراتر از آنچه است که در گزارش آمده است. نبود حکومت همه شمول، خلاء قانون، مشروعیت داخلی، فقر و نسل کشی به‌گونه مستقیم و غیرمستقیم بالای زندگی بانوان سایه افکنده و زندگی را برای بانوان به جهنم تبدیل کرده است.»
نزدیک به یک سال است که دختران بالاتر از صنف ششم از مکتب دور مانده و تا هنوز حکومت طالبان بر تعهد خود در این باره عمل نکرده‌اند.
بسیاری بانوان از ادارات دولتی منفک شده و در خانه‌های خود با فقر و بیکاری دست و پنجه نرم می‌کنند.
