یک زن در جوزجان با هزینه شخصی خود با ایجاد کارگاه قالین‌بافی، برای حداقل ۸۰ دختر بازمانده از آموزش و تحصیل زمینه کار را فراهم کرده است.
این زن کار آفرین به آمو می‌گوید به هدف کمک به خانواده‌های بی‌سرپرست و حضور زنان و دختران در جامعه این فرصت را برای آنان فراهم کرده.
شبانه، مسئول کارگاه قالین‌بافی، می‌گوید: «مدت یک سال می شود که من کارگاه قالین باقی را پیش می‌برم هشتاد دختر خانم در پیش من کار می‌کنند دخترای استند که از درس و تعلیم باز مانده استند زن‌های استند زن های بیوه و بی بضاحت که در پیش ما کار میکند و از امارت اسلامی‌خواهش ما همین است.»
دختران محروم از آموزش که اکنون به این کارگاه قالین باقی رو آورده‌اند، از طالبان می‌خواهند مکتب‌ها و دانشگاه‌ها را به روی شان بازگشایی کنند.
عادله صنف یازدهم مکتب بود که طالبان وی و یک و نیم میلیون دختر دیگر را از آموزش محروم کردند. می‌گوید اکنون رویاها و امیدهایش به نخ‌های قالین بافته شده‌اند.
او می‌گوید «من در این‌کارگاه کار میکنم ماهانه ۱۵۰۰ معاش می‌گیرم وقتی که مکتب به روی نا بسته شد من در خانه شیشته افسردگی گرفتیم شنیدم مه در اینجا کارگاه باز شده من در این‌کارگاه قالین باقی کار کردم و از کارگاه خوشحال هستم و از طالبان می‌خواهم که مکتب‌ها به روی ما باز شود ما تحصیل خود ما را ادامه بدهیم.»
اکنون عادله و شمار دیگری از دختران در جوزجان اینجا آموزش می‌بینند. می‌گویند قالین باقی می‌آموزند تا بار غم محرومیت از آموزش بر شانه‌های‌شان کاسته شود.
مرحبا تنها نان آور خانواده هشت نفری‌ست زنی که از بام تا شام برای به دست آوردن لقمه نانِ در این کارگاه کار میکند.
او می‌گوید «ماهانه ۱۵۰۰ افغانی می‌گیرد از اینجا هیچ چیز نمی‌شود برای ما سرپرست خانواده خودم استم هشت اولاد دارم هیچ چیز نمیشه بر مه در خانه خرچ کنم تحصیل اولاد هایم می‌ماند مه از‌دولت خواهش میکنم که قیمت قالین بلند ببرد در جهان شناخته شود باید نرخ قالین بلند برود که ما کار می‌کنیم در اینجا یک چیز عاید خوب داشته باشد.»
این کارگاه درحالی ایجاد شده که زنان و دختران در افغانستان از آموزش، تحصیل و کار در نهادهای غیردولتی منع شده‌اند.
