شمار از آرایشگران زن در صحبت با آمو گفته‌اند که حوزه‌های امنیتی طالبان در شهر کابل از آرایشگران که به گونه پنهانی کار می‌کنند، باج می‌گیرند.
راحله سی و هشت ساله که سرپرست خانواده‌اش است و برای پیدا کردن نان به شش کودک‌اش به گونه پنهانی در آرایشگاه کار می‌کند۷ می‌گوید که پس از بسته‌شدن آرایشگاه‌ها به روی زنان، در وضعیت بدی اقتصادی قرار دارد و در حال حاضر به گونه پنهان کار می‌کند؛ اما طالبان در بدل ادامه فعالیت‌اش ماهانه نظر به درآمد‌اش از او پول می‌گیرند.
او می‌گوید: ««حوزه‌های مربوطه که خبر می‌شوند ما کار می‌کنیم یا کار داریم، از ما باج‌گیری می‌کنند؛ یعنی ما چه‌قدر کار می‌کنیم و عاید ما چه قدر است که نصف زیادترش را به حوزه‌های مربوطه و طالبانی می‌دهیم که باج‌گیری می‌کنند. یعنی از ما در بدل اجازه فعالیت در خانه ما پول می‌خواهند.»
این در حالی است که این آرایشگران می‌افزایند پس از بسته شدن آرایشگاه‌ها، کار آنان کاهش یافته و بخش از درآمد شان به جیب طالبان می‌رود.
دو تن از آرایشگرانی که در کابل فعالیت دارند به خبرنگار آمو موضوع باج‌گیری طالبان را تائید کرده‌اند.
برخی از آرایشگران می‌گویند که فعالیت شان به گونه پنهان، درآمد شان را کاهش داده است.
یک آرایشگر دیگر گفته است: «در برابر مقدار پول که از ما می‌گیرند به گفته خود‌شان که ما شیرنی می‌گیریم ولی در هر حال که ببینیم، این شیرنی محسوب نمی‌شود؛ بلکه این رشوه است و رشوه در دین اسلام حرام است. من نمی‌دانم که چطور این‌ها می‌توانند که یک سیاسر (یک زن) را وقتی که می‌خواهد کار کند این قسم مورد تنگنا قرار می‌دهند که هم کار کنند، هم نان خانواده را فراهم کنند و هم چیزی رشوه بر حوزه مربوطه خود بدهند؛ تا ما اجازه کار کردن داشته باشیم.»
برخی از فعالان مدنی به این باور هستند که طالبان از دین سوءاستفاده می‌کنند و زنان را در اجتماع محدود ساخته‌اند.
زحل راد فعال مدنی می‌گوید: «این‌ها (آرایشگران) به شکل پنهان کار می‌کنند و گروه طالبان از آنان پول هنگفت را باج می‌گیرند. در حقیقت طالبان یک سیاست رسانه‌ای را دنبال می‌کنند و به خاطر فریب دادن حقوق بشر و جامعه جهانی، از دین و فرهنگ به عنوان ابزار بهره می‌گیرند.»
گفتنی است بیش از یک سال می‌شود که طالبان فعالیت آرایشگاه‌ها را ممنوع اعلام کرده‌اند و به دنبال این تصمیم طالبان، هزاران زن بیکار شده‌اند.
بربنیاد آمار اتاق تجارت ۳هزار۱۰۰ سالون زیبایی زنان در کابل و ۱۲هزار آرایشگاه زنانه در تمام کشور فعالیت داشت که در هر یک آن به گونه میانین، پنج زن سر گرم کار بودند که اکنون در بیکاری بسر می‌برند.
