شماری از زنان در ولسوالی پسابند ولایت غور که سرپرستی در خانواده‌های شان ندارند، می‌گویند که در اوضاع بسیار نا به‌سامان برای خانواده‌های‌شان نان و آب تهیه می‌کنند.
شماری از زنان در ولسوالی پسابند ولایت غور که سرپرستی در خانواده‌های شان ندارند، می‌گویند که در اوضاع بسیار نا به‌سامان برای خانواده‌های‌شان نان و آب تهیه می‌کنند.
این زنان می‌گویند که از یک سو در زمین‌های کشاورزی کار می‌کنند و از سوی دیگر از ناگزیری دست به تکدی‌گری می‌زنند.
عزیزه زنی از ولسوالی پسابند غور می‌گوید بیش از ده سال می‌شود که شوهرش نابینا شده و او مسئول پیدا کردن مصارف خانواده شش نفری‌اش شده است.
عزیزه که در روستای چهار اولنگ ولسوالی پسابند ولایت غور زندگی می‌کند، می‌گوید زندگی برایش سخت و طاقت فرسا است.
او به آمو گفت: «هیزم جمع می‌کنم، مریض هستم، تکلیف معده دارم، شوهرم فلج است؛ به یک بدبختی زندگی‌ام می‌گذرد، هیچ چیزی ندارم.»
درد زنانی که سرپرستی در خانواده‌های شان ندارند یک سان است، اما خواست‌شان این است تا نهادهای مددرسان از آنان دست گیری کنند.
شیما، یک باشنده دیگر غور درباره مشکلات‌اش به آمو گفت: «۷ سال می‌شود که بیوه هستم، نزد برادرانم آمدم، مسلمانان دست خود را به سویم دراز می‌کنند، زمین زراعتی نداریم و آب هم برای کشت وجود ندارد، کمرم شل است، تکلیف اعصاب هم دارم، دستشویی نداریم به کنار کوه‌ها می‌رویم رفع حاجت می‌کنیم. بسیار بدبخت هستیم.»
عطری‌گل، یکی از باشندگان دیگر ولایت غور می‌گوید: «به خدا قسم که گندم خوشه چینی می‌خورم، قرآن خدا و تخت مسجد شاهد است که از گندم خوشه چینی یک بوری آرد کردم.»
زندگی این زنان نمونه کوچکی از فقر در کشور است.
پس از به قدرت رسیدن طالبان، ضعف اقتصادی و نرخ بیکاری در کشور بالا رفته است و آمارهای ملل متحد نشان می‌دهند که با خروج و بسته شدن صدها نهاد غیر دولتی در افغانستان، بیش از ۲۰ میلیون جمعیت افغانستان با بحران گرسنگی روبه‌رو شده اند.
