مجله تایم در مقاله‌ای که به‌تازگی منتشر شده، بیان کرده است که طالبان سه سال پیش در همین ماه قدرت را در افغانستان به دست گرفتند و یکی از نخستین اقداماتی که انجام دادند، پاک کردن تصاویر زنان از بیلبوردها و دیوارنگاری‌ها بود. از آن زمان تاکنون، زنان و دختران نیز به‌طور سیستماتیک از جامعه حذف شده‌اند.
بنایفر نوروجی، رئیس بنیاد جامعه باز، در این مقاله نوشته است که زمان آن فرا رسیده است که رهبران طالبان به دلیل نقض شدید حقوق زنان، به دادگاه‌های بین‌المللی در لاهه کشانده شوند. او معتقد است که این اقدام می‌تواند به ایجاد فشار بر طالبان برای رعایت حقوق بشر کمک کند.
نوروجی همچنین تأکید کرده است که با وجود تمامی این چالش‌ها، جهان هنوز هم وضعیت افغانستان را نادیده می‌گیرد. او افزود: «تنها در لحظاتی مانند این، سومین سالگرد تسلط طالبان، است که افغانستان به یاد آورده می‌شود. در بقیه سال، افغانستانی‌ها به‌طور عمدی از دید جهانی پنهان نگه داشته شده‌اند و به آرامی به سرنوشت خود رها شده‌اند، گویا که هیچ اقدامی نمی‌توان انجام داد.»
نویسنده این مقاله اظهار داشته است: «طالبان باید پاسخگو شوند. این گروه مسئول برخی از جدی‌ترین نقض‌های حقوق بین‌الملل کیفری هستند. همان‌طور که دادگاه کیفری بین‌المللی احکام بازداشت علیه ولادیمیر پوتین، رئیس‌جمهور روسیه، و پنج مقام ارشد دولتی و نظامی این کشور را صادر کرده است، می‌تواند همین کار را با رهبران طالبان انجام دهد.»
نوروجی همچنین اشاره کرده است که اگرچه طالبان ممکن است با هیچ‌یک از دادگاه‌ها همکاری نکنند، اما تصمیمات این دادگاه‌ها می‌تواند مسیر روشن‌تری را برای تعامل جامعه بین‌المللی با طالبان تعیین کند و صدای قربانیان را به گوش جهانیان برساند.
در این مقاله همچنین آمده است: «در سه سال گذشته، جامعه بین‌المللی استراتژی‌های ناکارآمدی را در اعمال فشار اقتصادی و تلاش برای تعامل با طالبان دنبال کرده است. هیچ‌یک از این رویکردها در مهار طالبان مؤثر نبوده و هر دو وضعیت را برای زنان و دختران افغان بدتر کرده است.»
رئیس بنیاد جامعه باز تأکید می‌کند: «طالبان، باوجود تمام مخالفت‌هایشان در برابر فشارهای بین‌المللی، آسیب‌پذیر هستند. آن‌ها خواهان مشروعیت بین‌المللی هستند و می‌خواهند به عنوان نمایندگان افغانستان در سازمان ملل حضور داشته باشند.»
نویسنده مقاله می‌گوید که تعامل با طالبان مهم است، اما این تعامل باید «اصولی» باشد. او معتقد است که می‌توان تا جایی با طالبان همکاری کرد که به نفع مردم افغانستان باشد، به‌ویژه در رفع بحران‌های انسانی و اقتصادی. اما بخش دیگر این تعامل، به عهده طالبان است.
