فارن پالیسی در مقاله‌ای گفته است که ایالات متحده هنگام خروج از افغانستان تنها به عقب‌نشینی امن نیروهایش فکر می‌کرد و دست‌یابی به یک راه‌حل صلح‌آمیز در این کشور برایش مهم نبود.
این نشریه دور زدن دولت افغانستان در مذاکرات دوحه را با کنار گذاشتن طالبان در نشست بن ۲۰۰۱ تشبیه کرده است.
در این مقاله گفته شده که فرصت‌های زیادی از ۲۰۰۱ تا خروج امریکا از افغانستان برای تامین صلح در این کشور وجود داشت؛ اما فارن پالیسی عامل اصلی دست نیافتن به آن را دیپلوماسی «ناکام» ایالات متحده عنوان کرده است.
این نشریه می‌گوید که از میان گام‌های اشتباه بسیاری که ایالات متحده در جنگ دو دهه‌‌اش در افغانستان انجام داد، از دست دادن فرصت صلح پیش‌نهاد شده از سوی طالبان در سال ۲۰۰۱ بوده است.
بر بنیاد این مقاله، طالبان در آغاز تهاجم امریکا به دولت بوش پیش‌نهاد دادند که جنگ‌جویان‌شان حاضر هستند که سلاح‌های شان را به زمین بگذارند؛ مشروط بر این‌که تحت تعقیب قرار نگیرند، بازداشت نشوند و زندگی عادی داشته باشند.
این نشریه می‌گوید این پیش‌نهاد که در قالب پیامی به حامد کرزی رئیس جمهور وقت کشور ارسال شد و اما پذیرفته نشد.
این در حالی است که طالبان پس از برگشت به قدرت در اگست ۲۰۲۱، قانون اساسی افغانستان را ملغا اعلام کردند و پس از برگشت آنان، اردوی ملی و نهادهای امنیتی و استخباراتی کشور متلاشی شدند و شماری زیادی از نهادهای که حامی آزادی اساسی شهروندان افغانستان بوده‌اند، فعالیت‌های شان متوقف شدند.
از طرفی هم پس از برگشت دوباره حاکمیت طالبان بر کشور، آنان زنان و دختران را از تمام حقوق اساسی شان محروم ساختند و ممنوعیت‌ها محدودیت‌های شدیدی بر بخش‌های مختلف زندگی زنان وضع کردند.
طالبان پس از حاکمیت دوباره دختران بالاتر از صنف ششم را از ادامه آموزش منع کردند و دروازه‌های دانشگاه‌ها را نیز به روی دختران و زنان بستند.
گفتنی است که طالبان در طی در نزدیک به سه‌سال حاکمیت دوباره شان، دختران را از اشتراک در آزمون کانکور نیز منع کردند و این آزمون را بی‌حضور حتا یک دختر در سراسر افغانستان برگزار کردند.
