برخی از استادان زن که سالها در دانشگاههای کشور تدریس کردهاند، اکنون میگویند که در بیسرنوشتی بهسر میبرند.
شماری از این استادان میگویند که جامعه در شرایط فعلی به کدرهای علمی نیاز دارد و طالبان همه زنان را از تدریس در دانشگاهها منع کردهاند.
از سویی هم، برخی از دانشجویان میگویند با آنکه دانشگاهها با کمبود جدی استاد روبهرو هستند، اما طالبان استادان زن در دانشگاهها را خانه نشین کردهاند.
یکی از استادان در دانشگاه پروان
میگوید که ماستری خود را در بخش زبان و ادبیات گرفته و دوازده سال در همین بخش در دانشگاه پروان تدریس کرده؛ اما طالبان او را از کار برکنار کردهاند.
این استاد دانشگاه، محروم شدن استادان زن از ادامه تدریس را به زیان نظام تحصیلی کشور میداند و میگوید این مسأله باعث عقب ماندن بیشتر افغانستان خواهد شد.
عادله حمیدی آذین، استاد پیشین دانشگاه میگوید: «تقاضا ما هم اینست که فقط همان چیزی که دین مقدس اسلام گفته که همان حق تحصیل است، حق درس خواندن است برای ما داده شود. و نبود خانمها در دانشگاه قسمی که شما میدانید یک دانشگاه تنها این نیست که ما برای یک معلم مرد نیازمند هستیم. ما به این گفته نمیتوانیم که تنها برای یک حقوقدان مرد نیازمند هستیم، بلکه دانشکده حقوق، ادبیات بر میگردیم، به دانشکده تعلیم و تربیه که از آنجا تعدادی زیادی از بانوان ما معلم میشوند.»
برخی از دانشجویان محروم شدن استادان زن از تدریس را ضایعه جبران ناپذیر برایرکشور میدانند.
محمد، یکی از دانشجویان گفت: «در اول که استادان دانشگاه خودشان کادرهای علمی هستند؛ آنها دریای از علم هستند. آنها کسانی هستند که میتوانند جامعه ما را، مردم ما را به سطح بسیار بالایی از آگاهی و پیشرفت برسانند این یک ضایعه بسیار بزرگ برای خود کشور ، برای مردم ، برای جامعه ما است.»
احمد، یکی از دانشجویان میگوید: «استادان سالها درس خواندند تا ماستری و دکترا گرفتند و توانستند خود را به این قلههای موفقیت برسانند. حال اینها خانهنشین شدند. استعداد شان ضرب صفر میشود و کادرهای علمی ضایع میشوند.»
طالبان پس از آنکه استادان زن را از ادامه تدریس در دانشگاهها منع کردند، تنخواهشان را به پنج هزار افغانی کاهش دادند.
بربنیاد آمارهای وزارت تحصیلات عالی، در سال ۱۴۰۰، بیش از ۸۵۰ استاد زن در دانشگاهها سرگرم تدریس بودند که اکنون همه این زنان از سوی طالبان خانه نشین شدهاند.