دیدبان جهانی حقوق بشر می‌گوید ساختار و ترکیب طالبان «مردانه» است و از همین رو نمی‌توان انتظار داشت سیاست‌های وضع شده از سوی مردان طالب به سود دختران و زنان باشند.
معاون بخش حقوق زنان در دیدبان جهانی حقوق بشر می‌گوید سیاست‌هایی که زنان و دختران را تحت تاثیر قرار می‌دهند باید از سوی خود زنان ایجاد شوند.
این درحالیست که یک پژوهش تازه انستیتوت خاورمیانه نشان می‌دهد که هیچ زنی در ساختار سیاسی طالبان وجود ندارد. بر بنیاد این پژوهش در میان ۱۱۳۷ مقام کلیدی طالبان هیچ زنی حضور ندارد.
در حالی که هزار روز از محرومیت دانش‌آموزان دختر بالاتر از صنف ششم از آموزش می‌گذرد؛ در سطح سیاسی نیز زنان و دختران بربنیاد یک پژوهش تازه انستیتوت خاور میانه، از میدان سیاست و ساختار حکومت حذف شده‌اند.
این پژوهش، آماری از ساختارتشکیلاتی طالبان نشان داده است. این پژوهش گفته، طالبان هزاران تن را در منصب‌های سیاسی، نظامی، اداری و قضایی در سراسر افغانستان گماشته‌اند؛ اما در هیچ یک از این کُرسی‌های تصمیم گیرنده و تاثیرگذار، هیچ زن و دختری وجود ندارد.
شماری از فعالان حقوق بشری، می‌گویند سیاست طالبان در برابر زنان و دختران از آموزش تا کار و حضور در عرصه سیاسی، روی محدودیت، ممنوعیت و محرومیت می‌چرخد.
معاون بخش حقوق زنان در دیده بان جهانی حقوق بشر می‌گوید سیاست‌هایی که زنان و دختران را تحت تاثیر قرار می‌دهند باید از سوی خود زنان ایجاد شوند. اما به گفته وی، اکنون همه سیاست‌های طالبان در برابر دختران زنان را مردان می‌سازند؛ به شمول ممنوعیت آموزش در مکتب.
هیدر بار، معاون بخش حقوق زنان در دیده بان حقوق بشر می‌گوید: «هیچ دولتی بدون حضور زنان در نقش‌های رهبری مشروعیت ندارد و این به دو دلیل است. نخست، زنان ۵۰ درصد جمعیت را تشکیل می‌دهند و حق دارند در آن منصب‌ها باشند. و دلیل دوم این است که سیاست‌هایی که زنان و دختران را تحت تاثیر قرار می‌دهند، نیازمند بینش‌هایی هستند که توسط خود زنانی که در آن منصب‌ها قرار دارند و تصمیم گیرنده اند، ارائه شود.»
طالبان با برگشت به قدرت، محدودیت‌های سخت گیرانه‌ای را بر زنان و دختران از آموزش گرفته تا تحصیل، کار و گشت و گذار آزادانه وضع کرده‌اند.
مانیا، باشنده بلخ می‌گوید: «وقتی که طالبان آمد، مکتب‌ها بسته شدند، پوهنتون‌ها بسته شدند؛ سرنوشت ما چه خواهد شد. ما نمی خواهیم نسل آینده ما بی سرنوشت باشند.»
نازگل، باشنده غزنی می‌گوید: «[وضعیت زنان] در افغانستان برای همه معلوم است. حق کار، حق تحصیل، حق کار همه از آنان گرفته شده است. فعلا در یک روزنه نابودی قرار دارند.»
شماری از زنان می‌گویند نبود زنان در ترکیب و ساختار طالبان بیان‌گرد در اولویت نبودن زنان برای طالبان است. این دختران و زنان می‌گویند که ساختار طالبان را مردانی سنتی می‌سازند که آموزش زنان برای‌شان خلاف اصول و باورهای شان است.
ستایش، باشنده هرات می‌گوید: «مکتب‌ها بسته‌اند. دانشگاه‌ها بسته‌اند، تا چه زمانی این جریان دارد. ما از کشورهای بیرونی این خواست را داریم که بالای اینها [طالبان] فشار بیاورند تا حقوق زنان را بدهند و به زنان و دختران اجازه تحصیل و کار بدهند.»
اما طالبان می‌گویند که زنان در بخش‌های آموزش و پزشکی مصروف کار اند و محدودیتی برای آنان وجود ندارد. در همین حال، پژوهش انستیتوت خاور میانه نیز نشان می‌دهد که طالبان یک ساختار سیاسی تا اندازه‌ای تک قومی، اما کامل تک گروهی و تک مذهبی ایجاد کرده‌اند که ده‌ها تن از آنان در فهرست تحریم‌های ایالات متحده و ملل‌متحد قرار دارند.
بر بنیاد این گزارش، از هزار و ۱۳۷ مقام کلیدی در ساختار سیاسی طالبان ۸۹۱ تن آنان پشتون، ۵۳ تن آنان تاجیک، ۲۸ تن ازبیک، پنج تن هزاره و تنها یک تن آنان بلوچ است.
این در حالی است که طالبان همواره اعلام کرده‌اند که تشکیلات آنان فراگیر است و از تمام قوم‌های افغانستان نماینده‌هایی وجود دارد.
