طالبان پس از حاکمیت دوباره‌ی شان در افغانستان، زنان را خانه‌نشین کردند و همواره در تلاش حذف آنان از جامعه استند.
این گروه، در آغاز زنان را وادار به پوشیدن برقع کردند و دروازه‌ی مکتب‌های دختران بالاتر از صنف ششم را بستند. حالا هم حضور دانش‌جویان دختر را در دانشگاه‌های کشور به تعلیق درآوردند و از مؤسسات خارجی در افغانستان خواستند که کارمندان زن در این نهادها را اخراج کنند.
سهیلا دانش‌جوی دانشگاه بدخشان است که به تازگی از دانشکده‌ی کمپیوتر-ساینس فراغت یافته‌است. او با ابراز نگرانی از آینده‌ی نا روشن دختران دانش‌جو می‌گوید: «شنیدن این خبر برایم خیلی سخت بود. وقتی به دانشگاه رفتم، تا پایان‌نامه‌ی خود را تسلیم کنم، به من اجازه ندادند تا وارد دانشگاه شوم. طالبان چهار سال زحمت ما را به باد دادند.»
وزارت تحصیلات عالی طالبان به تازگی در نامه‌ای آموزش دختران را تا «امرِ ثانی» در دانشگاه‌های کشور به تعلیق درآورد؛ موضوعی که واکنش‌های داخلی و خارجی بسیاری را به همراه داشت و روز گذشته شماری از زنان در هرات، قندهار، کابل و تخار، در پیوند با این تصمیم طالبان راه‌پیمایی کردند.
نوشین، یکی دیگر از دخترانی است که برای ادامه‌ی آموزش از ولسوالی شغنان به شهر فیض‌آباد مرکز ولایت بدخشان آمده‌است. او می‌گوید: «قرار بود صنف هشتم را خلاص کنم؛ اما دروازه‌ی مکاتب به روی ما بسته شد و من خیلی ناامید شدم. به فیض‌آباد آمدم تا کورس‌ها را تعقیب کنم؛ اما حالا با بسته شدن کورس‌ها، دیگر همه چیز برایم تمام شده و رسیدن به آرزوهایم را در این کشور محال می‌دانم.»
لینا دختر دیگری است که در شهر فیض‌آباد زندگی می‌کند. او که نگران آینده‌ی خود و خواهرانش است، می‌گوید: «شرایط خیلی سخت است. وقتی در خانه می‌ببینم که خواهرانم به خاطر درس و تعلیم شان نان نمی‌خورند و چند روز است که اشک شان بند نمی‌شود، دنیا برایم بی ارزش می‌شود.»
زنان در حکومت پیشین به مثابه‌ی نیمی از پیکر جامعه، سهم گسترده‌ای در نظام داشتند که با به قدرت رسیدن دوباره‌ی طالبان، آن‌ها نه‌تنها از چوکات حکومت‌داری حذف شدند؛ بلکه اجازه‌ی طی کردن بیش‌تر از ۷۰ کیلومتر مسیر را بدون همراه یا محرم شرعی نیز ندارند که وضع این محدودیت برای بانوانی که در خانه سرپرست ندارند، مشکل جدی را ایجاد کرده‌است.
