۱۰۰ نامه، روایت مستند و کوتاهی از وضعیت زنان افغانستان زیر حاکمیت طالبان است که زنان در این نامه‌ها، وضعیت زندگی‌شان در افغانستان را روایت کرده‌اند.
این صد نامه از صد زن افغانستان است که عنوانی شورای امنیت سازمان ملل متحد نوشته شده‌است. این زنان، حکایت‌های شان را زیر سلطه‌ی طالبان، در نامه‌‌‌هایی گنجانده‌اند و قرار است امروز این نامه‌ها به‌شورای امنیت سازمان ملل فرستاده شده است.
آنان هدف از این اقدام را، نادیده گرفتن زنان و دختران افغانستان از سوی جهان می‌دانند. به باور این زنان، جامعه‌ی جهانی، زنان افغانستان را به‌باد فراموشی سپرده‌اند.
زنان و دختران در افغانستانِ زیرسلطه‌ی طالبان، با چالش‌ها و محدودیت‌هایی روز افزون مواجه هستند.
مواردی مانند قتل‌های هدف‌مند و مستمر زنان، سنگ‌سار شدن و دُره زدن بانوان، تجاوزهای جنسی، شکنجه و بازداشت‌های بی‌دلیل، نکاح‌های اجباری و زیر سن، حجاب اجباری، بدرفتاری، بسته ماندن مکتب‌های دخترانه و چندین مورد دیگر از جمله موضوعات اند که در این نامه از آن‌ها یاد شده است.
زنان معترض افغانستان می‌گویند که این نامه‌ها، بدون هیچ دخل و تصرفی به‌قلم نویسندگان مختلف، به شورای امنیت ملل متحد فرستاده خواهد شد که در آن، خواستار رسیدگی فوری به‌وضعیت زنان در افغانستان شده‌اند.
فرصتی برای بلند کردن صدای زنان افغانستان
زهرا یگانه، یکی از بانوانی که در نوشتن این نامه‌ها سهم گرفته، به آمو گفت: «هدف از صد نامه تحت عنوان صد فریاد از افغانستان، بلند کردن صدای زنان مظلوم افغانستان است. اعتراض و دادخواهی از حقوق زنان افغانستان در هر یک از این نامه‌ها، با درد و رنج زنان و چگونگی حذف آنان بیان شده است.»
یگانه می‌افزاید که این نامه‌هارا به این خاطر به شورای امنیت فرستاده‌اند، تا توجه جهان به‌وضعیت زنان در افغانستان معطوف شود.
محدودیت‌ها هر روز درحال افزایش است
راضیه علی‌زاده، یکی دیگر از بانوان معترض درباره‌ی این اقدام می‌گوید: «امروز ۱۰۰ نامه از سوی ۱۰۰ زن، عنوانی شورای امنیت سازمان ملل فرستاده شده که هدف آن‌ها توقف نسل‌کشی، بر طرف سازی محدودیت‌ها از فرراه زنان و توقف دادن به‌کوچ دادن‌های اجباری است.»
علی‌زاده می‌افزاید که بیش‌تر از یک‌سال است که طالبان دروازه‌ی مکتب‌ها را بر روی دختران بسته‌اند و محدودیت‌های این گروه بر زنان روز تا روز در حال افزایش است.
به گفته‌ی این بانوی مُعترض، جهانیان به ویژه سازمان ملل متحد در برابر این همه بی‌عدالتی‌های طالبان خاموشی اختیار کرده‌اند و آنان می‌خواهند که شورای امنیت سازمان ملل در این مورد اقدام‌های جدی داشته باشد.
سکوت جامعه‌ی جهانی
بانو ویدا که در زمینه‌ی نوشتن و فرستادن این نامه سهم دارد، می‌گوید: «من زمانی تصمیم گرفتم که نامه را عنوانی شورای امنیت بنویسم که دیدم جامعه‌ی جهانی و شورای امنیت سازمان ملل متحد در برابر محدودیت‌های وضع شده از سوی طالبان در برابر زنان افغانستان، سکوت اختیار کرده‌اند و تاکنون هیچ اقدامی نکرده‌اند. من به‌تنگ آمدم و مجبور شدم تا این نامه را بنویسم و برای آن‌ها بفرستم.»
او می‌گوید که در نامه‌اش از وضعیت جاری افغانستان و مظلومیت دختران و زنان افغانستان یادآور شده‌است و خاطرات تلخش را که از این گروه دارد، در نامه‌اش گنجانده‌است تا باشد که شورای امنیت سازمان ملل متحد، به‌وضعیت زنان افغانستان توجه کند.
این درحالی است که در روزهای پسین، محدودیت‌های طالبان در برابر زنان رو به افزایش است.
به تازگی طالبان زنان را از رفتن به آرایش‌گاه‌ها، پارک‌های تفریحی و حمام‌ها منع کرده‌اند.
چهره‌ی اصلی طالبان
شفیقه عزیزی، یک‌تن از فعالان حقوق زن می‌گوید که طالبان در نظر دارند تا «حدودِ شرعی» را در افغانستان جاری کنند و زنان را به‌گونه‌ی کُلی از فعالیت در تمامی عرصه‌ها باز دارند: «در حقیقت ما می‌بینیم که چهره‌ی اصلی طالبان آهسته آهسته نمایان می‌شود. وضع محدودیت‌های اخیر از سوی این گروه در برابر زنان، نشان‌دهنده‌ی این است که طالبان به‌هیچ اصول ملی و بین‌المللی پای‌بند نیستند و آن‌چه را خواسته باشند، انجام می‌دهند؛ زیرا این گروه جز افراطیت چیزِ دیگری در ذهن ندارد و به‌زودی شاهد خواهیم بود که دانشگاه‌ها هم به‌روی دختران افغانستان بسته خواهد شد.»
گفتنی‌است که طالبان از سوی جهانیان، به‌ویژه کشورهای اروپایی، همواره به‌خاطر وضع محدودیت‌ها بر زنان مورد انتقاد قرار گرفته‌اند و به تازگی شورای امنیت ملل متحد در قطع‌نامه‌ای که ۱۱۵ کشور به آن رأی تأیید داده‌اند، از به‌رسمیت شناختن طالبان به‌حیث یک دولت خودداری کرده‌اند.
