کمیساریای عالی ملل‌متحد در امور پناهندگان در گزارشی از وضعیت مهاجران افغانستان در ایران و پاکستان اعلام کرده است که ۶۸ درصد از سرپرستان خانواده‌ها در جوامع میزبان اظهار کرده‌اند که یک یا چند آسیب‌پذیری دارند.
این نهاد به تفصیل گزارش خود افزوده است که زنان سرپرست خانواده با آسیب‌پذیری‌های بیشتر، ۲۰.۳ درصد از جامعه میزبان و ۲۰.۴ درصد از مهاجران را تشکیل می‌دهند.
در این گزارش آمده است که مردان سرپرست خانواده در مقایسه با زنان سرپرست خانواده، ۶.۶ درصد بروز معلولیت را گزارش کرده‌اند.
سازمان ملل متحد می‌گوید احساس استرس، مانند مشکلات خواب یا علائم فیزیکی که بر زندگی روزمره مهاجران تأثیر می‌گذارد، در میان مهاجران بازگشته ۶۱ درصد بیشتر مشاهده شده است.
همچنین گفته شده که نبود شغل، شایع‌ترین مورد استرس به‌ویژه در بین آوارگان داخلی است که ۴۸.۴ درصد از این گروه را تحت تأثیر قرار داده است.
در یافته‌های این گزارش آمده است که وابستگی به مواد مخدر در میان مهاجران بسیار بالا بوده و به ۶۴.۱ درصد می‌رسد.
بر اساس این گزارش، نرخ بالای ترک تحصیل، به‌ویژه در میان آوارگان داخلی و مهاجران افغانستان که بیش از ۳۵ درصد در هر دو گروه زنان و مردان را تحت تأثیر قرار می‌دهد، شکاف آموزشی قابل توجهی را برجسته می‌کند.
در بخشی از این گزارش آمده است که اکثر پاسخ‌دهندگان به سازمان ملل گفته‌اند که پیامد اصلی فقدان اسناد، ناتوانی در دسترسی به خدمات اولیه است و چالش‌ها در دسترسی به آموزش، کمک و برخورداری از آزادی حرکت نیز مشاهده می‌شود.
ملل متحد در این گزارش تأکید کرده است که اکثر خانواده‌ها یا بیکار هستند یا فاقد تحصیلات رسمی بوده و به کار روزانه متکی هستند. درآمد ایجاد شده معمولاً صرف نیازهای اساسی و بازپرداخت بدهی می‌شود. فقدان فرصت‌های اقتصادی، فقر ریشه‌دار در کنار جابه‌جایی‌های مکرر و طولانی‌مدت و کوچک شدن فضای حفاظتی بر تاب‌آوری جوامع آسیب‌دیده تأثیر مخربی گذاشته است.
در همین حال، به گفته این نهاد، ۸۸ درصد از خانواده‌ها، به‌ویژه زنان، مجبور به قرض گرفتن پول، فروش دارایی‌ها و حذف وعده‌های غذایی خود هستند.
در این گزارش همچنین آمده است که خانواده‌ها به دلیل شرایط اقتصادی ناگزیر فرزندان خود را به کار می‌فرستند و یا مجبور به قبول تکدی‌گری و ازدواج‌های زودهنگام یا اجباری که مستلزم خطرات جدی برای کودکان است، می‌شوند.
ملل متحد می‌گوید که در حالی که درگیری‌های مسلحانه به‌عنوان محرک اصلی آوارگی در نظر گرفته می‌شود، ۱۸ درصد از آوارگان داخلی که در ۴ تا ۱۲ ماه گذشته آواره شده‌اند، این عامل را دلیل اصلی آوارگی خود می‌دانند.
