جنبش زنان در شمال افغانستان از بازداشت برخی از زنان و دختران از سوی طالبان در ولایت بلخ خبر داده است.
مسئول این جنبش می‌گوید که طالبان به بهانه‌های گوناگون (آنچه از نظر آنان بی‌حجابی گفته می‌شود)، دختران را بازداشت کرده‌اند و در بدل آزادی آنان، از خانواده‌هایشان میخواهند که خانه یا پول به ضمانت بگذارند.
از سویی‌هم برخی دختران در کابل می‌گویند که پس از بازداشت‌های پسین، از ترس طالبان به بیرون از خانه رفته نمی‌توانند.
در این گزارش، زندگی دانش‌آموزی به تصویر کشیده شده است که به علت ترس از بازداشت دختران از سوی طالبان، از رفتن به مرکز آموزشی که تنها امیدش برای دوام آموزش بوده، بازمانده است.
او با روحی پریشان نگران، در کنج اتاقی تنها می‌نشیند و کتاب‌های مکتبش را ورق می‌زند. چشمانش را با نگاه‌های آکنده از حسرت، از لای کتاب و از روی خطوط صفحات عبور می‌دهد.
فاطمه که دو سال پیش دانش‌آموز صنف نهم مکتب بود؛ پس از دستور بسته‌شدن مکتب‌ها از سوی طالبان، از آموزش محروم گردید.
او بعدها تصمیم گرفت تا زبان انگلیسی را به هدف راه‌یابی به یکی از دانشگاه‌های معتبر جهانی فرا بگیرد؛ اما به گفته خودش در پی بازداشت زنان و دختران از سوی طالبان، ترس بر او غلبه کرد که مبادا این کور‌سویِ امید هم خاموش گردد.
فاطمه می‌گوید: «وقتی که طالبان آمد، نتوانستم به درس‌های خود به خاطر بسته‌بودن مکتب‌ها ادامه بدهم. حالا خواستم که انگلیسی بخوانم و از این طریق به پوهنتون‌های جهان راه پیدا کنم. و حالا نمی‌توانم که در این چند روز به درس‌های خود ادامه بدهم».
دختران دیگری هم در کابل هستند که بازداشت‌های اخیر طالبان آنها را بیش از هر زمانی در حصر خانگی قرار داده و جرات بیرون‌رفتن را از آنان گرفته است.
در سوی دیگر، در شمال افغانستان نیز برخی از منابع می‌گویند که طالبان در روزهای پسین، ۵ تا ۷ زن را به دلیل [آنچه طالبان بی‌حجابی می‌نامند] بازداشت کرده‌اند. تاهنوز روشن نیست که آیا این زنان آزاد شده‌اند یا خیر.
کریمه اعظم مسئول جنبش زنان در شمال افغانستان می‌گوید: «باوجودیکه در سمت شمال زنان حجاب دا کاملا مراعات می‌کنند، ولی به دلیل ناقص که حجاب تو تنگ است، بوت های تو بلند است و یا هم چرا جوراب نداری، دختران را می‌برند. خانواده‌ها از ترس نمی‌توانند با رسانه‌ها صحبت بکنند و زمانی‌که خانواده‌ها دست به اقدام آزادی دختران‌شان می‌زنند، از آنان ضمانت خانه و یا پول می خواهند».
از آغاز ماه روان میلادی به این‌سو، طالبان ده‌ها زن را به خاطر نوع پوشش‌شان بازداشت کرده‌اند؛ به گفته‌ی مدافعان حقوق زن، از کابل تا بامیان، دایکندی، غزنی، قندوز و برخی ولایت‌های دیگر.
برخی زنان نیز می‌گویند که طالبان در بدل آزادی زنان بازداشت‌شده، از آنها ضمانت و یا پول سنگینی مطالبه می‌کنند.
یک باشنده کابل می‌گوید: «دستگیری پی‌در پی زنان و دختران توسط طالبان به بهانه بد‌‌‌حجابی سبب شده حضور زنان و دختران در کابل کمتر گردیده و طالبان با این کارشان میخواهند زنان و دختران را کاملاً به حبس خانگی محکوم کنند».
یکی دیگر از باشندگان کابل می‌گوید: «کسی نمی‌داند دختران و زنان در چه وضعیت هستند؛ امارت اسلامی که گپ از اسلام می‌زنند، چرا دختران جوان و ناموس مردم را از سر سرک‌ها به زور می‌برند و از حال و احوال‌شان هیچ معلوم نیست».
شماری از فعالان حقوق زنان این اقدام طالبان را حذف کامل زنان از جامعه و آپارتاید جنسیتی می‌خوانند.
هدیه صاحب زاده فعال حقوق بشر می‌گوید: «زمانی که امریکا در دوحه باطالبان وارد مذاکره شده بودند و تعهدنامه را امضا کردند، آن لحظه زنان افغانستان را فراموش کرده بودند؛ امریکا و سازمان ملل را ما مسئول اصلی این جنایات می‌دانیم. چون که چشم‌پُت (چشم‌بسته) بالای طالبان اعتماد‌کردن، عاقبتش همین است که نصف جامعه کشور به انزوا کشانیده شده و از حالت روحی و روانی رنج می برند».
با این حال، منیژه صدیقی یکی از فعالان حقوق زن است که ماه‌ها می‌شود در زندان طالبان به سر می‌برد و از سرنوشت او هم‌چنان خبری در دست نیست. پیش از این، دیدبان جهانی حقوق بشر گفته بود که شماری از فعالان زن در زندان‌های طالبان هستند که نام‌های‌شان همگانی نشده‌اند.
این در حالیست که سیاست بازداشت و شکنجه‌ی زنان از سوی طالبان هم‌چنان ادامه دارد.
