برخی از زنان و دخترانی که در یک‌سال گذشته دست‌‌شان از کار کشیده شده است، می گویند که با مشکلات روحی و روانی دست‌و‌پنجه نرم می‌کنند.
این زنان و دختران می‌گویند که مانند زندانی، شب‌ها و روز‌های‌شان را سپری می‌کنند و با گذشت هر روز، نسبت به آینده‌شان ناامید‌تر می‌شوند.
زهرا مراد که کارمند پیشین یکی از نهاد‌های امداد‌رسانی بوده است، حالا یکی از هزاران زنی است که از حق کار محروم گردیده و زندگی‌اش به چهاردیواری خانه محدود شده است.
او تا یک‌سال پیش کارمند یکی از نهاد‌های بشردوستانه بود و درآمدِ خوبی داشت. حالا او در نبود کار و زندگی هدفمند، می‌گوید که با چالش‌های فراوانی دست‌و‌پنجه نرم می‌کند.
زهرا می‌گوید: «من قبلا در یک موسسه‌ی خارجی کار می‌کردم. از روزی که طالبان ما را بر کار ما محدودیت وضع کردند، بیکار شده‌ام. خانه نشین شده‌ام، در خانه هستم، شوهر من هم یک کار خیلی ساده دارد، مزدور‌کار است. حتی مصارف روزمره‌مان به دست نمی‌آید».
او می گوید که بسیار کوشیده است تا موانع کاری را از برابر خود بردارد، اما اکنون در بی‌سرنوشتی تمام، شب‌ها و روز‌هایش را سپری می‌کند.
فریده عثمانی ۲۸ ساله، از زنانی است که حق کار از او گرفته شده است.
او در یکی از نهاد‌های مدد‌رسانی در جوزجان سرگرم کار بود و از این راه لقمه نانی برای خانواده‌اش مهیا می‌کرد.
او در مورد وضعیت زندگی‌اش می‌گوید: «قبل از این وظیفه داشتم، تمام مصارف خانواده‌ام را تهیه می‌کردم، اما بنا بر محدودیت‌هایی که زنان آزادی کار‌شان را از دست دادند، ما دیگر نمی توانیم کار کنیم و با مشکلات زیادی رو‌به‌رو هستیم».
سارا همتی یکی دیگر از زنانی است که با نهاد‌های خارجی هم‌کار بوده است.
او هرچند در این مدت کوشیده است تا در برابر مشکلات روحی و روانی‌اش از راه سرگرمی و مطالعه مبارزه کند، اما می‌گوید که در نبود کار و از دست‌رفتن دست‌آورد‌هایش، با گذشت هر روز، درد کلانی را با خودش حمل می‌کند.
سارا همتی می‌گوید: «از وقتیکه طالبان این دستور را صادر کردند، من خانه‌نشین شدم. از هر لحاظی که فکر می‌کنید کار می‌کردم و درس می‌خواندم. به این امید درس خواندم تا به جایی برسم و فرزندانم را به جایی برسانم. زندگی خوب و بهتری برای فرزندانم داشته باشم. از وقتیکه طالبان آمدند، هیچ کاری کرده نمی‌توانیم.؛ فقط خانه نشین شده ایم. به امید روزی که بتوانیم درس بخوانیم و به چیزی که می‌خواهیم برسیم».
آن‌چه ادامه‌ی این وضعیت برای زنان و دختران توصیف می‌شود، نه‌تنها آینده‌ی خودشان که آینده‌ی کودکان‌شان را نیز زیان‌‌بار ساخته است.
وکیل احمد غوریانی پزشک است؛ او در مورد تبعات این محدودیت‌ها به آمو می‌گوید: «امراض روحی و روانی متوسط را به بار می آورد که می‌تواند آن‌ها را به بیدار-خوابی‌های شدید و اضطراب شدید دچار سازد که اگر این حالت مزمن شود، زندگی آنان را در آینده تباه می‌کند».
ممنوعیت کاری زنان در نهاد‌های غیر دولتی، به شمول ملل متحد، واکنش‌های گسترده‌ای را به همراه داشته است.
از کشور‌های همسایه و کشور‌های اسلامی گرفته تا کشور‌های منطقه و جهان.
طالبان اما، با وجود همه این واکنش‌ها، تا به‌حال حاضر نشد‌ه‌اند در تصمیم‌های سخت‌گیرانه‌ی خود تغییری ایجاد کنند.
ملل متحد می گوید که در افغانستان ۱۵۱ نهاد غیر دولتی فعالیت دارد.
بخش زنان ملل متحد در گذشته گفته بود که پس از تصمیم طالبان مبنی بر محدودیت کاری زنان، ۸۶درصد از فعالیت‌های نهاد‌های غیر دولتی کاهش یافته و یا هم متوقف شده‌اند.
