ملل متحد از اسلام‌آباد خواسته است که به پشتیبانی از افراد آسیب‌پذیر و کسانی که به دنبال امنیت به این کشور رفته اند، ادامه دهد.
پس از اگست ۲۰۲۱، پاکستان برای شماری از افراد آسیب پذیر مانند فعالان حقوق بشر و حقوق زن، برخی از نظامیان پیشین، خبرنگاران، فعالان سیاسی و دیگر گروه های در معرض خطر، به پاکستان پناه برده بودند.
اما، اکنون این افراد با اخراج اجباری از سوی حکومت پاکستان رو به رو اند.
عالیه گوهری، فعال حقوق زن میگوید: «برای زنانی‌که آمده‌اند هیچ راه برگشتی وجود ندارد. من فکر می‌کنم برای هر زن که خودش مدافع حقوق زنان بوده و یک نقشی در اجتماع داشته، برایش سخت است که بخواهد دوباره دچار خشونت‌های طالبانی شود».
سازمان‌های ببن‌المللی حقوق بشری نیز نگران اخراج افراد آسیب‌پذیر استند.
دیدبان حقوق‌بشر میگوید، بسیاری از فعالان حقوق زن در خطر اخراج از پاکستان قرار دارند، کسانی‌که در برابر طالبان صدا بلند کردند و سپس به پاکستان رفتند.
هیدر بار، مسوول بخش زنان دیدبان حقوق بشر میگوید: «ما نگرانی ویژه در مورد وضعیت زنان، زنان افغانستان در پاکستان داریم. زیرا آنان مسیرهای محدودی برای اسکان مجدد به کشورهای دیگر دارند، زیرا بسیاری از این کشورها افغان های که در تلاش های نظامی آنان نقش داشته اند، کمک می‌کنند که بخش عمده آنان مردان اند. من میدانم، بسیاری از کسانی که در پاکستان گیر مانده اند و حالا با خطر اخراج مواجه اند، فعالان حقوق زن اند که در برابر نقض طالبان صدا بلند کرده اند».
ملل متحد هم از پاکستان خواستار تعلیق روند اخراج اجباری مهاجران افغانستان بدون توجه به وضعیت آن‌ها شده است. این سازمان از ایجاد راهکاری از سوی پاکستان برای مدیریت و ثبت افراد آسیب‌پذیر نیازمند پشتیبانی بین‌المللی نیز نام برده است.
استیفن دوجاریک، سخنگوی دبیرکل ملل متحد میگوید: «همکاران ما در کمیسیاری عالی ملل متحد برای پناهندگان از پاکستان می خواهند که به پشتیبانی خود از همه شهروندان آسیب‌پذیر افغانستان که به دنبال امنیت در کشور هستند، ادامه دهد. کمیسیاری عالی ملل متحد برای پناهندگان، حمایت خود را از پاکستان در ایجاد مکانیزمی برای مدیریت و ثبت افراد نیازمندِ حمایت بین‌المللی در قلمرو این کشور و پاسخگویی به آسیب‌پذیری های خاص ارائه کرده است».
رینا امیری، نماینده ویژه ایالات متحده برای زنان و حقوق بشر در افغانستان با سفیر پاکستان در ایالات متحده روی اخراج اجباری مهاجران افغانستان گفت‌وگو کرده است.
او گفته تاثیرات، خطرها و چالش های این روند بر زنان و دگر گروه‌های آسیب‌پذیر، محور گفت‌وگو بوده است.
کنوانسیون مربوط به وضعیت پناهندگان ملل متحد، تصویب شده ۲۸ جنوری ۱۹۵۱ که پاکستان هم به آن متعهد است، در ماده ۳۲ گفته، دولت‌های متعهد پناهنده‌ای را که به گونه منظم در سرزمین آن‌ها زندگی می‌کند، اخراج نخواهند کرد مگر با دلایل امنیت ملی یا نظم عمومی. اما با آن‌هم ظاهرا اسلام‌آباد به این کنوانسیون پشت کرده و مهاجران را به‌زور اخراج می‌کند.
بر بنیاد کنوانسیون وضع پناهندگان ملل متحد، «ماده ۳۲: دولت‌های متعهد پناهنده‌ای را که به گونه منظم در سرزمین آن‌ها زندگی می‌کند، اخراج نخواهند کرد مگر با دلایل امنیت ملی یا نظم عمومی».
مسعوده کوهستانی، فعال حقوق زن میگوید: «کسانی‌که دادخواهی می‌کردند و از ترس ظالمان و تروریستان به پاکستان پناه بردند، اکنون آن‌ها را زیر تیغ طالبان روان می‌کنند».
هرچند دریافت و تمدید ویزا در پاکستان کار آسانی نیست، اما با آن‌هم اسلام‌آباد بی هیچ استثنا و شرایطی به اخراج مهاجران بدون ویزا و اسناد اقامت پرداخته است.
