شماری از زنان معترض در افغانستان، در واکنش به افزایش بازداشت‌های زنان معترض و فعالان حقوق زن از سوی طالبان، می‌گویند که جهان در برابر این عملکرد‌های طالبان خاموش است.
این زنان در واکنش به بازداشت ژولیا پارسی، رهبر جنبش خود‌جوش زنان معترض افغانستان، از جامعه جهانی می‌خواهند که برای رهایی او از بند طالبان، باید اقدام های عملی انجام دهند.
ژولیا پارسی از چهره‌های مخالف سیاست‌های طالبان که برای بلندکردن آواز زنان تلاش می‌کرد و در برابر بی‌عدالتی‌ها می‌ایستاد روز چهارشنبه همراه با پسرش از سوی طالبان در کابل بازداشت شد.
زنان معترض این کار طالبان را به خفه ساختن صدای عدالت خواهانه پیوند می‌دهند و می‌گویند که جهان تنها نظاره‌گر این وضعیت است.
شمایل توانا، فعال حقوق زن و عضو جنبش زنان عدالت‌خواه افغانستان گفت: «متاسفانه در این دو سال که طالبان افغانستان را گرفتند و مردم افغانستان را به گر‌وگان گرفتند از هیچ ظلم و جنایتی علیه مردم افغانستان به‌خصوص زنان افغانستان دریغ نورزیدند، اما آنچه ارزشمند است صدای اعتراضی و عدالتخواهی و حق‌خواهی زنان معترض افغانستان است که در این دو سال تنها سنگر مبارزه علیه طالبان بودند. اما طالبان از هرگونه ابزار خشونت‌‌آمیز استفاده می‌کنند تا این صدای عدالتخواهی را خفه بسازند، اما آنچه برای ما نگران کننده و تاسف بار است سکوت جهان و نهادهای حقوق بشری در برابر این عملکرد زن ستیزانه و وحشیانه طالبان است.»
این درحالی است که هفته پیش طالبان ندا پروانی یکی دیگر از زنان معترض را همراه با همسر و کودک هشت ساله‌اش بازداشت کردند و تا هنوز هم از سرنوشت آنان خبری نیست.
مریم آروین، مسئول جنبش شنبه‌های ارغوانی می‌گوید: «در دو سال گذشته متاسفانه تمام تلاش طالبان سرکوب بی‌رحمانه ندا‌های حق طلبی و ندای حق عدالت و آزادی برای همه شهروندان افغانستان مخصوصا زنان و دختران افغانستان بوده که گرفتاری اخیر معترضین هم متاسفانه ریشه در این تفکر سرکوب گرایانه زنان و دختران افغانستان از سوی طالبان دارد. ما از جامعه جهانی و مردم افغانستان انتظار داریم که نباید بیشتر از این بر طالبان فرصت بدهند و نگذارند که بیشتر از این زنان و دختران افغانستان در زندان طالبان باقی بمانند و مورد سرکوب قرار بگیرند.»
برخی از زنان و دختران محروم از آموزش و کار می‌گویند که با گذشت هر روز از آینده‌شان ناامیدتر می‌شوند و زندگی زیر حاکمیت طالبان را یک تجربه تلخ می‌دانند.
مبینا، باشنده فراه گفت: «از روزی که طالبان آمده‌اند، تمام خانم‌ها و دختران خانه‌نشین شدند، مکاتب و دانشگاه به روی تمام دختران بند شده است. خودم قبل از آمدن طالبان وظیفه داشتم، اما بعد از اینکه طالبان آمدند از وظیفه من را برکنار کردند من نگران آینده خود و سایر دختران هستم.»
فرشته، باشنده هرات نیز تاکید کرد: «طی این دو سالی که حکومت به دست طالبان افتاده چه رنج‌هایی که زنان افغانستان نبردند، سالن‌های آرایشی را به روی خانم‌ها بستند، پارک‌ها را بستند، رستورانت را بستند، هرجایی که مربوط به خانم‌ها به روی آنها بسته شد. فعلا ما اجازه رفتن به هیچ جایی نداریم. حتی من وقتی به معارف برای گرفتن نمرات سه ساله خود رفتم، اول که نمی‌دادند، بعد گفتند: چرا بدون محرم آمدی، در یک فاصله خیلی نزدیک به من، در حالی که من آمادگی امتحان کانکور را گرفتم حتی ارزش ندادند که امتحان کانکور را از ما بگیرند. من تنها یک مثال از چندین میلیون زن افغان هستم که از دسترسی به حقوق شان محروم شدند.»
طالبان تاکنون درباره بازداشت ژولیا پارسی و ندا پروانی از فعالان حقوق زن چیزی نگفته‌اند، اما پیش از این زنانی که از زندان‌های طالبان بیرون شده‌اند. از شکنجه، لت‌و‌کوب، گرفتن اعتراف اجباری و تهدید به مرگ روایت کرده‌اند.
