شورای امنیت ملل متحد امروز چهارشنبه میزبان نشست ویژه‌ای در باره افغانستان بود. در این‌نشست فرستاده ویژه ملل‌متحد برای افغانستان با تأکید بر ایجاد دولت فراگیر در افغانستان، از وضعیت بد حقوقبشری در افعانستان نگرانی کرد.
او به شورای امنیت‌ملل‌متحد گزارش خود را از وضعیت افغانستان ارایه کرد و با اشاره به برخی یافته‌ها از وضعیت بد حقوق بشری نگرانی کرد.
رزا اوتونبایوا گفت: «چهارمین گزارش سه‌ماهه آن در مورد وضعیت زنان افغانستان، بر اساس بیش از ۵۰۰ مصاحبه در پهلوی یافته های دیگر، ۴۶ درصد زنان گفته اند که طالبان تحت هیچ شرایطی نباید به رسمیت شناخته شوند. این بیشتر ادعای مقام های بر حال در مورد مشروعیت داخلی را تضعیف می کند.»
فرستاده ویژه ملل‌متحد با تاکید بر ایجاد دولت فراگیر در افغانستان خواستار ادامه کمک‌های بشردوستانه به افغانستان شد.
او افزود: «بیست و هشت درصد از ۳.۲ میلیارد درخواست شده است. بسیاری از برنامه ها قبلا به دلیل بودجه ناکافی بسته شده اند. زمستان به سرعت در حال نزدیک شدن است و زندگی های بیشتر در معرض خطر هستند. این بدان معناست که ۱۵.۲ میلیون افغان در حال حاضر با ناامنی شدید غذایی روبرو هستند و در ماه های آینده به سمت قحطی سوق داده خواهد شد.»
با این حال، سیما باهاوس مسوول بخش زنان ملل‌متحد می‌گوید که وضعیت در افغانستان به‌گونه‌ای است که زنان در خانه‌‌ها زندانی استند.
اما نوع نگاه برخی زنان به این چنین نشست‌ها، متفاوت است.
در این میان، شماری از زنان می‌گویند، دو سال حرفی کافی‌ست، حالا زمان عمل است و جهان باید با عمل پشتیبانی از زنان و دختران افغانستان را ثابت کند.
صنم کبیری عضو اتحاد و همبسته‌گی افغانستان گفت: «ما دو سال است فریاد می‌زنیم، از جامعه جهانی و نهادهای حقوقبشری بر طالبان فشار بیاورند، تا زنان به حق و‌حقوق اساسی و و اولیه خود دسترسی پیدا کنند. اما نشست‌ها برگزار می‌شود و هیچ تاثیری بر وضعیت زنان افغانستان ندارد.»
کرستینا عزیزی فعال حقوق‌بشر گفت: «توقع داریم که کار بنیادی در مورد وضعیت کنونی افغانستان صورت بگیرد، در حد شعار نباشد.»
پرستو یاری – مشاور پیشین رسانه‌ای وزارت دولت پیشین در امور صلح گفت: «در دو سال گذشته، حرف‌های قشنگ زیاد گفته شد، اکنون زمانی آن رسیده که حرف را در عمل پیاده کنند. صدای ضجه زنان افغانستان از این بیشتر نخواهد شد،تداوم دارد، اما وقت عمل است و عمل باید شود.»
با حاکمیت دوباره طالبان در دو سال پسین، زنان و دختران به شدت با محدودیت‌های سخت‌گیرانه طالبان رو به رو شده اند. از محدودیت در آموزش تا کار و کشت‌گذار.
به‌شمول کارشناسان ملل‌متحد، شماری زیادی به این باور اند که آن‌چه طالبان در برابر زنان و دختران انجام می‌دهند، می‌تواند به‌عنوان اپارتاید جنسیتی یا تبعیض و جداسازی جنسیتی دسته‌بندی شود.
