منابع در ولایت نیمروز از افزایش بی‌پیشینه خشونت‌ها علیه زنان پس از تسلط طالبان خبر داده و می‌گویند که در طول ۲۴ ساعت گذشته ۴ مورد خودکشی دختران در این شفاخانه ثبت شده است که اکثرا به دلیل نکاح اجباری و خشونت‌های فامیلی بوده است.
پس از تسلط طالبان بر افغانستان تمامی نهادهای مدافع حقوق زنان از جمله وزارت امور زنان، کمیسیون مستقل حقوق بشر، بخش حمایتی زنان در تشکیل ادارات عدلی و قضایی از جمله (آمریت حل منازعات فامیلی در قومندانی امنیه، آمریت مساعدت‌های حقوقی در ریاست عدلیه ، سارنوالی منع خشونت علیه زنان، محکمه‌های فامیلی در سطح ریاست‌های محاکم و موارد دیگر) ملغا گردید و علاوه بر وکلای مدافع زن نیز اجازه فعالیت ندارند.
تمامی خانه‌های امن که زنان در معرض خطر و تحت خشونت را نگهداری می‌کردند، بنا بر محدودیت‌هایی که از جانب طالبان وضع شده اجازه فعالیت ندارند .
محدودیت‌های وضع شده از سوی طالبان بر زنان به طور خاص باعث افزایش خشونت‌ها در خانواده‌ها شده است. بطوری که مردان خانواده هر نوع ظلم را بر زنان روا می‌دارند، اما آنچه بسیار وحشتناک و نگران کننده است، افزایش بی‌پیشینه خودکشی دختران در ولایت کوچک نیمروز است که تحت تاثیر فرهنگ‌های نادرست اجتماعی اتفاق می‌افتد.
یک نرس شفاخانه ولایتی زرنج که نمی‌خواهد بنا بر تهدیدات امنیتی نامش در این گزارش بیاید در مصاحبه با خبرنگار آمو گفت که در طول ۲۴ ساعت گذشته ۳ مورد خودکشی و ۱ مورد خفه‌گی در شفاخانه ولایتی ثبت شده که هم اکنون سه بیمار در بستری هستند .
رقیه؛ سه خودکشی نافرجام
به گفته او، بانو رقیه ۲۳ ساله مادر سه فرزند ۲ تا ۷ سال است. رقیه که می‌خواهد صدایش را به دنیا برساند در مصاحبه صوتی به خبرنگار آمو گفت او تا حالا سه بار به شیوه‌های متفاوت خودکشی کرده است که هر بار نجات پیدا کرده و اخیرا قصد داشته با خوردن سم موش به زندگی‌اش پایان دهد، اما توسط همسایه‌ها از محل سکونتش در ولسوالی دلارام به شفاخانه زرنج منتقل شده است .
او که در جریان صحبت کردن نیز حالت روانی خوبی نداشت، می‌گوید که پدرش ناتوان و نابینا است و مادرش وفات کرده است که برادر بزرگ نیز ندارد تا او را حمایت کند.
رقیه روایت تلخی از زندگی خود دارد. او در این باره می‌گوید: «من را ۷ سال قبل به نکاح اجباری دادند. خودم ۲۳ ساله و شوهرم ۵۰ ساله است. او خانم دیگری نیز دارد که ۵ پسر بزرگ از آن زن دارد. از زمان ازدواج تا اکنون شوهرم با زن و فرزندانش بالای من ظلم می‌کنند. هر دروازه‌ای را کوبیدم، کسی در دلارام به فریادم نرسید. مجبور شدم برای نجات خود سه بار دست به خودکشی بزنم. اگر طالبان مرا از دست این مرد ظالم نجات ندهند، بازهم خودکشی می‌کنم شاید این بار مشکلات با مرگ من پایان یابد.»
او در ادامه می‌گوید که شوهرش چرس مصرف می‌کند، بارها مرا طلاق داده است، اما منکر می‌شود. «طالبان باید به دادم برسند، مرا سنگسار کنید، بکشید، ولی بدست او ندهید، من از زندگی خسته شده‌ام.»
به گفته بانو رقیه او در ابتدا به شفاخانه الخیر منتقل شده است، اما به دلیل اینکه میخواست قضیه‌اش رسمی شود به شفاخانه ولایتی انتقال داده شد و طالبان اخطار داده‌اند، اگر کلینیک‌های خصوصی چنین موضوعاتی را رسمی بسازند، جوازشان گرفته می‌شود و از فعالیت باز می‌مانند .
به نقل از منبع، بانو رقیه دیروز در شفاخانه دولتی نیز میخواست توسط بالون‌های گاز خود را آتش بزند اما پرسنل شفاخانه او را تحت کنترل و مراقبت‌های صحی قرار داده‌اند و تاکنون نیز بستر است.
فاطمه ۱۶ ساله قربانی نکاح اجباری
منبع افزود که علاوه بر این دو بانوی دیگر نیز از دیشب به این طرف به علت نکاح اجباری دست به خودکشی زده‌اند که وضعیت یکی از آنان وخیم است .
به گفته او، فاطمه ۱۶ سال سن دارد و یکی دیگر از دخترانی است که به دلیل نکاح اجباری دست به خودکشی زده و دیشب به شفاخانه دولتی زرنج منتقل شده و پس از شستشوی معده‌اش بهوش نیامده و به کما رفته است. اما خانواده اش نمیخواهند این موضوع جایی بروز کند .
خانواده فاطمه درباره جریان خودکشی او می‌گویند: «او را به پسر خاله‌اش نکاح کرده بودیم اما دختر راضی نبود. دیشب پس از گذشت ساعت‌ها ناپدید شدن او را در اتاقی یافتیم که بی‌هوش بود و حلقه نامزدی خودرا از دستش بیرون انداخته بود.»
یک دختر ۱۶ ساله دیگر قربانی نکاح اجباری
خانواده او را به شفاخانه دولتی منتقل کردند، اما دختر در بخش ویژه شفاخانه تحت مراقبت است و امیدواری برای زنده ماندش کم است.
این منبع در ادامه توضیح می‌دهد که علاوه بر این دختر، خانم ۱۶ ساله‌ی دیگر نیز حوالی ساعت ۱ بامداد به بخش عاجل شفاخانه ولایتی منتقل شده است که پس از شستشوی معده بنا بر تهدیدات امنیتی اورا بستر نکرده‌اند و خانواده اش فورا خواستار مرخص شدن او شدند .
به روایت منبع دختر پس از اینکه به هوش آمده گفته است: «به دلیل نکاح اجباری با یکی از قومندان‌های طالبان در قومندانی امنیه نیمروز دست به خودکشی زده است. او بلوچ تبار است اما خانواده می‌خواستند او را برای یک نیروی طالبان نکاح کنند.»
این دختر گفته است که پدر و برادرش می‌خواستند او را به اجبار به طالبان بدهند و او را لت و کوب کردند. هرچند نزد ملا امام مسجد، کلان قریه مراجعه کرده و خواستار کمک شده است. اما آنان گفته‌اند دست‌شان در این موارد بسته است و مشکل را باید با خانواده خودش حل کند بالاخره ناگزیر دست به خودکشی زده است.
ثبت ۱۰ مورد خشونت در ۲۴ ساعت
به گفته او ، بخش ثبت و راجستر شفاخانه ولایتی زرنج در ۲۴ ساعت بیشتر از ۱۰ مورد خشونت علیه زنان را ثبت و راجستر می‌کنند که حتی دست و پای زنان نیز بر اثر لت و کوب شکسته است. اما بنا بر تهدیدات شفاخانه ولایتی این موضوعات را با هیچ رسانه‌ای نمی‌توانند شریک کنند.
منبع در ادامه خاطرنشان می‌کند که علاوه بر ۳ مورد خودکشی خانم ۲۳ ساله‌ی دیگری که مادر ۳ فرزند است توسط شوهرش به حالت فجیعی خفه شده است و از دیروز تا اکنون در شفاخانه بستر است .
او گفت که این خانم نیز قربانی یک ازدواج اجباری شده بود که از زمان ازدواج تا اکنون تحت خشونت قرار دارد.
بنابر معلومات منبع، یک خانم میخواست از وی عکس بگیرد که استخبارات طالبان از این موضوع آگاه شدند و موبایل او را از دیروز به این طرف ضبط کرده‌اند و به هیچ عنوان اجازه نمی‌دهند که این موضوعات رسانه‌ای شوند.
زن ستیزی در افغانستان به یک فرهنگ مبدل شده است
راضیه رخشانی یکی از فعالان حقوق زنان در نیمروز افزایش خشونت‌ها علیه زنان پس از تسلط طالبان را نگران کننده عنوان کرده و می‌گوید که طالبان تمامی نهادهای مدافع حقوق زنان را از بین بردند، اکنون هیچ مرجعی برای رسیدگی به قضایای خشونت علیه زنان وجود ندارد .
به باور او جامعه جهانی نباید در مقابل جفایی که در حق زنان افغانستان صورت می‌گیرد خاموشی اختیار کند. بلکه زنان افغانستان جزئی از جامعه بشریت است و دنیا باید در قبال آنان احساس مسئولیت کنند .
او می‌گوید: «طالبان خود بانی افزایش خشونت‌ها علیه زنان هستند، زیرا محدودیت‌های زیادی از جانب آنان بر زنان وضع شده است. زنان از ابتدایی‌ترین حقوق‌شان از قبیل، آموزش، حق انتخاب همسر، حق مهر، حق کار، حق دسترسی به خدمات و غیره محروم شده‌اند و این‌ها مواد آشکار خشونت علیه زنان است .»
او افزایش خشونت ها علیه زنان پس از حاکمیت طالبان را یک بحران بشری می‌داند و افزود: «زن ستیزی در افغانستان به یک فرهنگ مبدل شده است. زنان روز به روز از تمامی حقوقی که اسلام برای آنان در نظر گرفته شده است محروم می‌شوند در حالی که طالبان خود را مجری اسلام می‌دانند.»
او می‌افزاید که در ۶ ماه گذشته دست کم بیشتر از ۲۰۰ مورد خشونت علیه زنان را شاهد بوده است که در اطرافش رخ داده است و اکثریت این زنان در خانه پنهان می‌مانند و حتی به مراکز صحی منتقل نمی‌شوند.
رخشانی خواستار رسیدگی بی‌قید و شرط جامعه جهانی در خصوص رسیدگی به مشکلات زنان افغانستان شد و افزود: «عفو بین الملل و تمامی نهادهای مدافع حقوق زنان در دنیا باید با مشارکت یکدیگر برای حمایت از زنان افغانستان تلاش کنند و بر طالبان فشار وارد کنند تا از محدودیت‌ها کاسته شود.»
با روی کار آمدن دوباره طالبان در افغانستان زنان و دختران افغانستان هر روز با محدودیت‌های تازه‌ای روبرو می‌شوند. علی رغم واکنش‌های جهانی دختران بالاتر از صنف ششم هنوز نمی‌توانند به مکتب بروند و این تنها یکی از ده‌ها محدودیتی است که علیه زنان و دختران در افغانستان اعمال شده است.
