با گذشت یک‌سال از تسلط دوباره طالبان بر افغانستان، بانوان ورزشکار در بخش‌های گوناگون اجازه‌ی رفتن به باشگاه‌های ورزشی را ندارند؛ چیزی‌که سبب برهم خوردن اهداف و برنامه‌های این بانوان شده‌است.
بانوان ورزشکار در رشته‌های مختلف ورزشی مانند: فوتبال، والیبال، بالینگ و ورزش‌های رزمی نقش فعالی داشتند؛ اما اکنون از این نقش زنان در افغانستان خبری نیست.
با این حال به‌گفته‌ی یک بانوی ورزشکار در دوره‌ی جمهوری، زنان بسیاری ورزش حرفه‌ای و غیرحرفه‌ای انجام می‌دانند؛ اما حالا بخش زیادی از زنانی که به‌صورت حرفه‌ای ورزش می‌کردند، کشور را ترک کرده‌اند.
سوسن رحمانی یکی از بانوان ورزشکار افغانستان است، او در زمان جمهوریت عضو تیم ملی شمشیرزنی بود؛ اما حالا او یک سال است که تمرینات او متوقف شده‌است.
بانو رحمانی در این باره می‌گوید: “تمام آرزوها و برنامه‌های من متوقف شده و اجازه‌ی حضور در باشگاه برای انجام تمرین را ندارم”.
به گفته‌ی او، طالبان وعده داده بودند برنامه‌های تازه‌ای را برای حضور بانوان در باشگاه‌ها روی دست بگیرند؛ اما با گذشت یک‌سال از سقوط جمهوریت، تااکنون خبری از تغییر در تصمیم آن‌ها درباره‌ی رفع محدودیت‌های زنان ورزشکار وجود ندارد.
سیمین ۲۴ ساله است و عضو تیم ملی بسکتبال افغانستان بود، او می گوید که بالاتر از پنج تیم بسکتبال در کابل فعالیت داشتند و در این تیم بیش‌تر از ۴۰ بانو فعالیت داشتند.
سیمین می‌گوید که از این شمار ۳۰ نفر از بانوان توانستند به خارج از کشور بروند
او در ادامه می‌گوید که اجازه‌ی رفتن به باشگاه را ندارد و حتا به‌حیث تیم منتخب اجازه‌ی کار را ندارند و تیم ملی دختران به یک افسانه تبدیل شده‌است.
سیمین در ادامه با اشاره به دستاوردهایش در چند سال پسین گفت که در بیش از پنج کشور جهان مسابقات داشتیم و دستاوردهای خیلی خوبی کسب کردیم.
این بانوی وزرش‌کار که حالا هیچ امیدی به آینده ندارد و از اداره‌ی طالبان می‌خواهد که موانع و محدودیت‌ها را برضد بانوان از بین ببرد .
در همین حال، سید جواد حسینی، مربی تیم ملی جوجیتسو می‌گوید که در یک سال پسین مکان مشخصی برای بانوان ورزشکار وجود ندارد، تا تمرینات شان را انجام دهند.
به گفته‌ی او، در فدراسیون ورزش رزمی جوجیتسو هم برای بانوان اجازه‌ی تمرین توسط آقایان داده نشده‌است.
او در ادامه افزود: «بانوان در حکومت پیشین مسابقات گوناگون در رشته‌های مختلف ورزشی داشتند و حالا هیچ تیمی از زنان و دختران نیست و آنان اجازه‌ی فعالیت را ندارند.”
امید در کابل زندگی می‌کند، او در نزدیکی یک باشگاه ورزشی دکان دارد و می‌گوید که بانوان در باشگاه‌ها دیده نمی‌شوند.
کمیته‌ی ملی المپیک و نیز سخن‌گوی طالبان با تماس‌های مکرر در این باره چیزی نگفتند.
این درحالی است که بربنیاد سرویی که توسط بنیاد “تامسن رویترز” در سال‌های پسین انجام شده بود، افغانستان یکی از ده کشور بد جهان برای بانوان است. تهدیدها و خشونت‌های طالبان برضد بانوان ورزشکار انعکاس‌دهنده‌ی این موضوع است.
جلوگیری از حضور زنان کارمند در اداره‌ها، بسته بودن دروازه‌های مکاتب به‌روی دختران بالاتر از صنف ششم و محدودیت‌های وضع شده برای مُجریان زن در تلویزیون‌ها، تنها بخشی از ایجاد محدودیت‌ها از سوی طالبان برای زنان و دختران در افغانستان است.
