شماری از زنان معترض افغانستان با شعار «خاموش نمیمانیم» برای اعتراضهای گسترده علیه طالبان فراخوان دادند.
این زنان معترض میگویند که زنان، اقوام آسیبپذیر و اقلیتهای مذهبی در کشور به صورت نظاممند در سه سال گذشته تحت «سرکوب، ظلم و بیعدالتی بیرحمانه طالبان» قرار گرفتهاند.
در متن فراخوان این زنان معترض آمده است: «در سه سال گذشته، گروه طالبان نه تنها جنایات جنگی، کشتارهای هدفمند نظامیان و کارمندان حکومت پیشین، کوچ اجباری و نقض گسترده حقوق اساسی شهروندان افغانستان را مرتکب شدهاند؛ بلکه به گونه هدفمند و ویژه زنان معترض را آزار و اذیت و حتا بر آنان تجاوز جنسی کردند که باید در برابر این جنایات هولناک شان پاسخگو {قرار بگیرند} و به دادگاه کشانده شوند».
زنان معترض در این فرخوان همچنین گفتهاند که «حکومت خودخوانده طالبان» برخلاف تمامی تعهدات شان به جامعه جهانی، نه تنها روابط خود را با گروههای «هراسافکن» دیگر قطع نکردهاند؛ بلکه با تقویت این روابط، افغانستان را به «خانه امن هراسافکنان بینالمللی» تبدیل کردهاند که با گذشت هر روز کشور را یک قدم دیگر به تهدید بالقوه و دردسر بزرگ برای منطقه و جهان نزدیکتر میسازند.
این زنان در این فراخوان از تمام شهروندان افغانستان؛ بهویژه زنان در داخل و بیرون از کشور خواستهاند تا با استفاده از امکانات حداقلی موجود و حتا به صورت انفرادی، علیه «حاکمیت خودخوانده و زنستیز طالبان» صدا بلند کنند و خواهان بازداشت و محاکمه رهبران طالبان در دادگاه بینالمللی لاهه شوند.
این در حالی است که شماری از فعالان جامعه مدنی و حقوقبشر افغانستان در کشورهای مختلف جهان نیز به مناسبت ۱۵ اگست، برای اعتراضهای سراسری علیه طالبان فراخوان دادهاند.
این فعالان جامعه مدنی و حقوقبشری حاکمیت طالبان بر افغانستان را «مبتنی بر آپارتاید» خواندهاند و از سازمان ملل متحد خواستهاند که آن را به رسمیت بشناسد.
گفتنی است که پس از حاکمیت طالبان در ۱۵ اگست ۲۰۲۱ بر افغانستان، تا کنون هیچ کشوری در جهان آنان را به رسمیت نشناخته است.
در عین حال طالبان پس از حاکمیت دوباره شان بر کشور، زنان و دختران را از تمام حقوق اساسی شان محروم شاختند و ممنوعیتها محدودیتهای شدیدی بر بخشهای مختلف زندگی زنان وضع کردند.
طالبان همچنین دختران بالاتر از صنف ششم را از ادامه آموزش منع کردند و دروازههای دانشگاهها را نیز به روی دختران و زنان بستند.