ستاد مردمی برگزاری اعتراض‌های جهانی ۱۵ اگست ۲۰۲۴ در قطع‌نامه‌ای گفته است که حاکمیت طالبان بر کشور بر مبنای «آپارتاید» است و هیچ نسبتی با بدنه اجتماعی، واقعیت‌های عینی و مطالبات جامعه مدنی افغانستان ندارد.
معترضان در این قطع‌نامه گفته‌اند: «هر نوع تفاهم با این گروه (طالبان) زیر نام مذاکره، معامله آشکار با جنایت‌کاران جنگی، عاملان جنایت علیه بشریت، کارگزاران آپارتاید جنسیتی ودشمنان سوگندخورده مردم افغانستان و ارزش‌های انسانی چون عدالت، کرامت و آزادی است».
این معترضان از شهروندان افغانستان و کشورهای مختلف جهان خواسته‌اند که به مناسبت ۱۵ اگست (روز سقوط نظام جمهوریت در افغانستان و برگشت طالبان) در اعتراض‌های سراسری در کشورهای مختلف جهان علیه طالبان، اشتراک کنند.
در این قطع‌نامه آمده است: «ما شماری از دانشگاهیان، تبعیدیان، زنان معترض، کنشگران و اعضای مستقل جامعه مدنی در افغانستان و سراسر جهان، تاکید می‌کنیم که طالبان به لحاظ ماهیت، ساختار و عمل‌کرد، یک گروه تروریستی، ایدئولوژیک و تمامیت‌خواه هستند».
این معترضان در شش بند مطالبات مشخص خود را مطرح ساخته‌اند:
۱- «حاکمیت آپارتاید» در افغانستان از سوی سازمان ملل متحد به رسمیت شناخته شود.
۲- پی‌گیری «جنایت جنگی و جنایت علیه بشریت که هر روز طالبان مرتکب آن می‌شوند».
۳ـ قطع حمایت مالی از طالبان زیر نام کمک‌های بشردوستانه و وضع تحریم‌های بین‌المللی
علیه آنان.
۴ـ توقف فوری سیاست‌های استعماری در توجیه تعامل با طالبان و حامیان طالبان زیر نام
تعامل با نمایندگان مردم افغانستان.
۵- آغاز روند عدالت انتقالی و رسیدگی به نیم قرن «جنایت بشری به هدف به رسمیت‌شناسی رنج خانواده‌های قربانیان جنگ و جنایت و کشتار» در افغانستان.
۶- کار روی ساختار دموکراتیک و برقراری تعامل مستقیم با مردم افغانستان و تسهیل تشکیل دولت عبوری یا موقت.
این معترضان می‌گویند: «تا جنایت‌کاران جنگی و محلی محاکمه نشوند، صلح پایدار به وجود نخواهد آمد و بحران جاری در افغانستان، منطقه و جهان به پایان نخواهد رسید».
از طرفی هم در قطع‌نامه ستاد مردمی برگزاری اعتراض‌های جهانی آمده است که جهان مکلف است تا دست از حمایت از «تروریرم» محلی در منطقه ما بردارد و به امنیت جهانی حرمت بگذارد.
این در حالی است که پس از حاکمیت طالبان در ۱۵ اگست ۲۰۲۱ بر افغانستان، تا کنون هیچ کشوری در جهان آنان را به رسمیت نشناخته است.
در عین حال طالبان پس از حاکمیت دوباره شان بر افغانستان، زنان و دختران را از تمام حقوق اساسی شان محروم شاختند و ممنوعیت‌ها محدودیت‌های شدیدی بر بخش‌های مختلف زندگی زنان وضع کردند.
طالبان پس از حاکمیت دوباره دختران بالاتر از صنف ششم را از ادامه آموزش منع کردند و دروازه‌های دانشگاه‌ها را نیز به روی دختران و زنان بستند.
گفتنی است که طالبان در طی در نزدیک به سه‌سال حاکمیت دوباره شان، دختران را از اشتراک در آزمون کانکور نیز منع کردند و این آزمون را بی‌حضور حتا یک دختر در سراسر افغانستان برگزار کردند.
