برخی کفش‌دوزان در ارزگان می‌گویند که کسب‌وکارشان با رکود شدیدی روبه‌رو شده و درآمد روزانه آن‌ها کاهش یافته است.
این کارگران تأکید دارند که کاهش درآمد روزانه، قدرت خریدشان را نیز به‌شدت تحت تأثیر قرار داده است.
کمال‌الدین، ۵۶ ساله، تنها نان‌آور یک خانواده ۸ نفری است. او تمام روز در گوشه‌ای از بازار ارزگان به کار مشغول است و تلاش می‌کند لقمه نانی برای خانواده‌اش فراهم کند. اما به گفته خودش، درآمد روزانه او بین ۲۰ تا ۴۰ افغانی است.
کمال‌الدین، باشنده ارزگان، می‌گوید: «روزی ۱۰ تا ۲۰ روپیه بیشتر کار نمی‌کنم. خرج و مصرف کودکانم بسیار زیاد است. کاروبار نیست و وضعیت ما خیلی خراب است.»
در این بازار کوچک، ده‌ها نفر در انتظار یافتن کار با درآمد بهتر هستند تا بتوانند هزینه زندگی‌شان را تأمین کنند. اما نبود فرصت‌های شغلی مناسب و فقر اقتصادی باعث شده است که کسب‌وکارهای کوچک از رونق بیفتند.
اکمل، باشنده ارزگان، می‌گوید: «وضعیت ما خیلی خراب است. کمک‌ها قطع شده، عاید و درآمدی نیست، خرید و فروش‌ها هم متوقف شده است. هیچ کار و غریبی نیست و هر کسی به مشکلات خود گرفتار است.»
عبدالفتاح، باشنده دیگر ارزگان، می‌گوید: «هیچ کاروبار و عایدی نیست و وضعیت ما خیلی خراب است. شما خودتان می‌بینید که ما در چه شرایطی قرار داریم.»
وضعیت دشوار اقتصادی کفش‌دوزان در ارزگان تنها بخشی از بحران اقتصادی گسترده در کشور است.
کارشناسان اقتصادی تأکید دارند که رشد فقر و بیکاری موجب رکود در کسب‌وکارهای کوچک شده و فرصت‌های شغلی محدود نیز در حال از بین رفتن است.
